ಪುಟಗಳು

ಮಂಗಳವಾರ, ನವೆಂಬರ್ 5, 2019

ಯಾಝಿದಿಗಳು; ಸನಾತನ ಧರ್ಮದ ದೀಪ ಬೆಳಗಿದವರು

ಯಾಝಿದಿಗಳು; ಸನಾತನ ಧರ್ಮದ ದೀಪ ಬೆಳಗಿದವರು

             
                62 ಮೈಲಿ ಉದ್ದಕ್ಕೆ ಹರಡಿರುವ ಸಿಂಜರ್ ಅಥವಾ ಶಿಂಗಲ್ ಪರ್ವತ ಶ್ರೇಣಿ. ಅದರ ಬುಡದಲ್ಲೊಂದು ಪುಟ್ಟ ಹಳ್ಳಿ; ಕೋಚೋ. ಅಲ್ಲೊಂದು ಬಡಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಹೂವೊಂದು ಅರಳಿತ್ತು. ಎಲ್ಲರಂತೆ ಬಾಲ್ಯ ಕಳೆದು, ಶಿಕ್ಷಣ ಪಡೆಯುತ್ತಾ ಇದ್ದ ಆ ಹೂವು ತಾನೊಬ್ಬಳು ಶಿಕ್ಷಕಿಯಾಗಬೇಕು, ಬ್ಯೂಟಿಷಿಯನ್ ಆಗಬೇಕು ಎಂಬ ಹಲವು ಕನಸುಗಳೊಂದಿಗೆ ತನ್ನದೇ ಪುಟ್ಟ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಮೈಮರೆತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಯಾವಾಗ ಕಪ್ಪು ಬಾವುಟ ಹೊತ್ತ; "ತನ್ನದಲ್ಲದ, ತನ್ನದಾಗದ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ನಾಶ ಮಾಡಬೇಕು" ಎಂಬುದನ್ನೇ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿದ್ದ ತಲೆಗಳಿದ್ದ ಟ್ರಕ್ಕುಗಳು ಆ ಹಳ್ಳಿಗೆ ನುಗ್ಗಿದವೋ ಅಂದಿಗೆ ಆ ಕನಸಿನ ಲೋಕ ಮುರಿದು ಬಿತ್ತು. ಹೂವು ಬಾಡಿತು. ಅದೊಂದೇ ಹೂವಲ್ಲ; ಅದರೊಟ್ಟಿಗಿದ್ದ, ಆ ಹಳ್ಳಿಯ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿದ್ದ ಎಲ್ಲಾ ಹೂವುಗಳು ಬಾಡಿ ಬಸವಳಿದವು. ಕೆಲವು ಅಳಿದು ಹೋದವು; ಉಳಿದವು ಕತ್ತಲ ಕೂಪದಲ್ಲಿ, ನರಕಯಾತನೆಯಲ್ಲಿ ನಲುಗಿ ಹೋದವು. ಹೂವುಗಳ ರಕ್ಷಣೆಗಿದ್ದವರನ್ನು ಹೊಸಕಿ ಹಾಕಲಾಯಿತು. ಆ ಪುಟ್ಟ ಜಗತ್ತು ಸ್ಮಶಾನವಾಯಿತು.

                 ಇದು ಕಥೆಯಲ್ಲ; ತಮ್ಮಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಾವೇ ಇದ್ದು ಅರಳಿ ಕಂಪು ಸೂಸುತ್ತಿದ್ದ ಯಾಝಿದಿಗಳೆಂಬ ಹೂವುಗಳು ಸುಟ್ಟು ಕರಕಲಾದ ಬಗೆಗಿನ ವ್ಯಥೆ. ಅದೇ ಕೋಚೋ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದವಳೇ ನಾದಿಯಾ ಮುರಾದ್. ಅದು 2014ರ ಆಗಸ್ಟ್ 3; ಆಗ ನಾದಿಯಾಗೆ 21ರ ಹರೆಯ. ಕಪ್ಪುಧ್ವಜ ಹೊತ್ತ ಟ್ರಕ್ಕುಗಳು ಆರ್ಭಟಿಸುತ್ತಾ ಬಂದವು. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಕುರಾನನ್ನು ಅರೆದು ಕುಡಿದಿದ್ದ ನರ ರಾಕ್ಷಸರು. ಹಸುಳೆ-ಹಳಬರೆನ್ನದೆ, ಗರ್ಭಿಣಿ-ರೋಗಿಗಳೆಂಬ ತಾರತಮ್ಯವಿಲ್ಲದೆ, ಸ್ತ್ರೀ-ಪುರುಷರೆಂಬ ಭೇದವಿಲ್ಲದೆ ಎಲ್ಲರ ಮೇಲೂ ನಡೆಯಿತು ದೌರ್ಜನ್ಯ. ಮತಾಂತರವಾಗಲು ಒಪ್ಪದ ಗಂಡಸರೆಲ್ಲಾ ಗುಂಡಿಗೆ ಬಲಿಯಾದರು. ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಟ್ರಕ್ಕುಗಳಿಗೆ ತುಂಬಿದರು. ಅದರಲ್ಲಿ ನಾದಿಯಾಳೂ ಒಬ್ಬಳು. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಅವಳ ಜಗತ್ತು, ಅವಳ ಕುಟುಂಬ ಹಾಗೂ ಅವಳ ಕನಸುಗಳು ಛಿದ್ರ ಛಿದ್ರವಾದವು. ಅವಳದ್ದೇನು, ಇಡಿಯ ಯಾಝಿದಿ ಜನಾಂಗವೇ ಕುಸಿದು ಪಾತಾಳ ಸೇರಿತು. ಅಂದು ತನ್ನೂರು ಕೋಚೋವನ್ನು ಕೊನೆಯದಾಗಿ ಕಂಡಳು ನಾದಿಯಾ. ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ಶವಗಳ ರಾಶಿ, ನೆತ್ತರ ಹೊಳೆ, ಆಕ್ರಂದನ, ಅಸಹಾಯಕ ಕಣ್ಣೀರು... ಅವುಗಳನ್ನು ಚಕ್ರಗಳಡಿಯಲ್ಲಿ ಹೂತು ಹಾಕಿ ಟ್ರಕ್ ಮುಂದೆ ಮುಂದೆ ಸಾಗಿದಂತೆ ಅವಳು ಆಡಿ ನಲಿದಿದ್ದ ಗ್ರಾಮ ಕಣ್ಣಿಂದ ಮರೆಯಾಗುತ್ತಾ ಸಾಗಿತು.

              ಟ್ರಕ್ ಐಸಿಸ್ ಉಗ್ರರ ಸ್ವಘೋಷಿತ ಖಲಿಫೇಟ್ ರಾಜಧಾನಿ ಮೊಸೂಲ್ ತಲುಪಿತು. ಉಗ್ರನೊಬ್ಬ “ನೀವಿಲ್ಲಿ ಸಬಾಯಾಗಳಾಗಿ ಬಂದಿದ್ದೀರಿ. ನಾವೇನು ಹೇಳುತ್ತೇವೆಯೋ ಅದನ್ನು ಮಾಡಬೇಕು ಅಷ್ಟೇ" ಎಂದ. ಸಬಾಯಾ ಎಂದರೆ ಲೈಂಗಿಕ ಗುಲಾಮರು ಎಂದು ಅರಿವಾಗುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಆ ನತದೃಷ್ಟೆಯರು ಮತಾಂಧರ ಕಾಮುಕತೆಗೆ ಬಲಿಯಾಗುತ್ತಾ ಒಬ್ಬರಿಂದೊಬ್ಬರಿಗೆ ಮಾರಾಟವಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಮನೆಯ ಮಾಳಿಗೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಅವರನ್ನು ಕೂಡಿಹಾಕಲಾಯಿತು. ಸೂರ್ಯಾಸ್ತವಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯೊಂದಕ್ಕೆ ಅವರನ್ನು ಒಯ್ಯಲಾಯಿತು. ಅದು ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಮಾರುವ ಸಂತೆಯಲ್ಲ. ಹುಡುಗಿಯರನ್ನು ವಿಕ್ರಯಿಸುವ, ಲೈಂಗಿಕ ಗುಲಾಮರನ್ನು ಮಾರುವ ಮಾರುಕಟ್ಟೆ! ಅದಕ್ಕಾಗಿ ನೋಂದಣಿ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗಳು ಇದ್ದವು. ಹುಡುಗಿಯರಿದ್ದ ಕೋಣೆಗೆ ಹಸಿದ ತೋಳಗಳಂತೆ ಉಗ್ರರು ನುಗ್ಗಿದರು. ಅವರ ಅಳು, ಕಿರುಚಾಟಗಳು ಅರಣ್ಯರೋದನವಾಗಿತ್ತು. ನೋಡಲು ಸುಂದರವಾಗಿರುವ ಹುಡುಗಿಯರ ಬಳಿ ಮೊದಲು ಬಂದು ಪ್ರಾಯ ಕೇಳಿದರು. ಇವರೆಲ್ಲರೂ ಕನ್ಯೆಯರು ಹೌದಲ್ಲವೇ ಎಂದು ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಸಿಬ್ಬಂದಿಯನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದರು. ಆತ ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕು ವ್ಯಾಪಾರಿಯೊಬ್ಬ ತನ್ನ ಸರಕನ್ನು ಹೊಗಳುವಂತೆ ಹೌದೆಂಬಂತೆ ಉತ್ತರಿಸಿದ. ಬಳಿಕ ಉಗ್ರರು ಅವರ ದೇಹಗಳನ್ನು ತಮಗಿಷ್ಟ ಬಂದಂತೆ ಸ್ಪರ್ಶಿಸತೊಡಗಿದರು. ಹುಡುಗಿಯರು ತಮ್ಮ ಅಸಹಾಯಕತೆಯಿಂದ ಮುದುಡಿ ಮುದುಡಿ ಸೋಲುತ್ತಿದ್ದರು. ಅಸಹನೆಯಿಂದ ಕಣ್ಣೀರು ಸುರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ನಮ್ಮನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಬಿಡಿ ಎಂದು ಗೋಗರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು.

                 ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ದೈತ್ಯನೊಬ್ಬ ಬಂದು ನಿಂತ. ಅವನು ಸಲ್ವಾನ್. ಉಗ್ರಗಾಮಿಗಳ ಉನ್ನತ ಮಟ್ಟದ ನಾಯಕ. ಒಬ್ಬ ಯಾಜಿದಿ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ತನಗೆ ಬೇಕಾದಂತೆ ಬಳಸಿಕೊಂಡು, ಅವಳನ್ನು ಮತ್ತೆ ಇಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟು, ಇನ್ನೊಬ್ಬಳನ್ನು ಕರೆದೊಯ್ಯಲೆಂದು ಆತ ಬಂದಿದ್ದ. ಮುದುಡಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ನಾದಿಯಾ ತಲೆಬಗ್ಗಿಸಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಳು. ಅವನ ಪಾದಗಳಷ್ಟೇ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. “ನಿಂತುಕೋ” ಎಂದ. ಅವಳು ನಿಲ್ಲಲಿಲ್ಲ. ಆಕ್ರೋಶಗೊಂಡು ಕಾಲಲ್ಲಿ ಒದ್ದುಬಿಟ್ಟ. "ನೀನೇ, ಗುಲಾಬಿ ಬಣ್ಣದ ಜಾಕೆಟ್ ಧರಿಸಿದವಳು, ನಿಂತುಕೊಳ್ಳುತ್ತೀಯೋ ಇಲ್ಲವೋ" ಎಂದು ಗಟ್ಟಿ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಗದರಿದ. ಅವಳು ನಡುಗಿದಳು. ಕಣ್ಣೆತ್ತಿ ನೋಡಿದಳು; ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಕೆಂಡದುಂಡೆಗಳಂತಿದ್ದವು. ಆತ ಮನುಷ್ಯನಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆಕೆಗೆ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ದೈತ್ಯ ರಾಕ್ಷಸನನ್ನು ನೋಡಿದಂತಾಯಿತು. ಈತನ ಕೈಗೇನಾದರೂ ತಾನು ಸಿಕ್ಕಿದರೆ ತನ್ನನ್ನು ಹೇಳಹೆಸರಿಲ್ಲದಂತೆ ಚಿವುಟಿ ಹಾಕಿಬಿಡುತ್ತಾನೆ ಎಂದು ಅವಳಿಗೆ ಅನಿಸಿತು. ಕೊಳೆತ ಮೊಟ್ಟೆಯ ವಾಸನೆ ಅವನ ದೇಹದಿಂದ ಮೂಗಿಗೆ ಬಡಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಆತನನ್ನು ಎದುರಿಸಿ ಒಂದು ಕ್ಷಣವೂ ಬದುಕುವುದು ಅಸಾಧ್ಯ ಎಂದು ಆಕೆಗೆ ಮನದಟ್ಟಾಯಿತು. ಏನು ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ತೋಚದೆ, ಅತ್ತಿತ್ತ ನೋಡತೊಡಗಿದಾಗ ತೆಳ್ಳಗಿನ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬ ಕಾಣಿಸಿದ. ಮರುಯೋಚಿಸದೆ ಆ ಕಾಲಿಗೆರಗಿದಳು. “ದಯವಿಟ್ಟು ನನ್ನನ್ನು ನೀವೇ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ" ಎಂದು ಅವನ ಕಾಲು ಹಿಡಿದು ಬೇಡತೊಡಗಿದಳು. ಆತ ಸಲ್ವಾನ್ನತ್ತ ತಿರುಗಿ, “ಈಕೆ ನನ್ನವಳು" ಎಂದ. ನೋಂದಣಿ ಮಾಡುವಾತನ ಬಳಿ ಅವಳನ್ನು ಕರೆದೊಯ್ದ. ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಹೆಸರು ನೋಂದಾಯಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಲ್ಲಿ ನಿರತನಾಗಿದ್ದ ಆತ ತಲೆಎತ್ತಿಯೂ ನೋಡದೆ, ಹುಡುಗಿಯ ಮತ್ತು ಆಕೆಯನ್ನು ಖರೀದಿಸಿದಾತನ ಹೆಸರು ಕೇಳಿದ. “ನಾದಿಯಾ, ಹಜ್ಜಿ ಸಲ್ಮಾನ್" ಎಂಬ ಉತ್ತರ ಹೊರಬಂತು. “ಹಜ್ಜಿ ಸಲ್ಮಾನ್" ಎಂಬ ಹೆಸರು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ನೋಂದಣಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣಗೆ ಬೆವರಿಳಿದಿದ್ದು ಕಂಡುಬಂತು. ಅದೇಕೆಂದು ಅವಳಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಕಾಲ ಮಿಂಚಿತ್ತು!

              ಸಲ್ವಾನ್ನ ದೈತ್ಯ ದೇಹ ಕಂಡು ಹೆದರಿದ್ದ ನಾದಿಯಾ, ಸಲ್ಮಾನ್ ಎಂಬ ವಿಕೃತ ಕಾಮಿಯ ತೆಕ್ಕೆಗೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದಳು. ಬರೋಬ್ಬರಿ ಮೂರು ತಿಂಗಳ ಕಾಲ ಸಲ್ಮಾನ್ ಎಂಬ ರಾಕ್ಷಸ ಯಾವ ರೀತಿಯೆಲ್ಲ ಚಿತ್ರಹಿಂಸೆ ನೀಡಲು ಸಾಧ್ಯವೋ, ಅದನ್ನೆಲ್ಲವನ್ನೂ ನೀಡಿದ. ಸಿಗರೇಟ್ನಿಂದ ಅಂಗಾಂಗಗಳನ್ನು ಸುಡಲಾಯಿತು. ಹೊಡೆದು, ಬಡಿದು ಚಿತ್ರಹಿಂಸೆ ನೀಡಲಾಯಿತು. ಒಬ್ಬರ ನಂತರ ಒಬ್ಬರಿಗೆ ಮಾರಾಟ ಮಾಡಲಾಯಿತು. ಉಗ್ರರ ಕ್ರೌರ್ಯದಿಂದ ತೀವ್ರವಾಗಿ ಘಾಸಿಗೊಂಡಿದ್ದ ನಾದಿಯಾ, ಇನ್ನು ಈ ಕತ್ತಲಲ್ಲೇ ತನ್ನ ಅಂತ್ಯ ಎಂದು ಭಾವಿಸಿದ್ದಳು. ಅಲ್ಲಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಆಕೆ ನಡೆಸಿದ ಮೊದಲ ಪ್ರಯತ್ನ ವಿಫಲವಾಯಿತು. ಅದಕ್ಕೆ ಶಿಕ್ಷೆಯಾಗಿ ಆರು ಉಗ್ರರು ಪ್ರಜ್ಞಾಹೀನಳಾಗುವ ತನಕ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಅವಳನ್ನು ಅತ್ಯಾಚಾರ ನಡೆಸಿದ್ದರು! ಆಘಾತದ ನಡುವೆಯೂ ಧೈರ್ಯ ತಂದುಕೊಂಡ ಮುರಾದ್ ಎಂಟು ತಿಂಗಳ ನಂತರ ದೌರ್ಜನ್ಯದ ಸಂಕೋಲೆಯಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮುಂದುವರಿಸಿದಳು. ನವೆಂಬರ್ 2014ರಲ್ಲಿ ಮೇಲ್ವಿಚಾರಕ ಮನೆಯ ಬೀಗ ತೆರೆದು ಹೊರಹೋಗಿದ್ದಾಗ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡಳು. ಓಡಿ ಹೋಗಿ ಮನೆಯೊಂದರ ಬಾಗಿಲು ಬಡಿದಳು. ಆ ಮನೆಯವ ಅವಳಿಗೆ ರಕ್ಷಣೆ ನೀಡಿದ. ಆಕೆ ಯಾಝಿದಿ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಮರೆಮಾಚಿ ನಕಲಿ ಗುರುತಿನ ಚೀಟಿ ಮಾಡಿ, ಬುರ್ಖಾ ತೊಡಿಸಿ, ತನ್ನ ಪತ್ನಿ ಎಂದು ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಿ, ಆಕೆಯನ್ನು ಮೊಸೂಲ್ ದಾಟಿಸಿ, ಇರಾಕ್ನ ಕುರ್ದಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ ತಲುಪಿಸಿದ. ಉತ್ತರ ಇರಾಕ್ನ ಡುಹೊಕ್ನಲ್ಲಿ ನಿರಾಶ್ರಿತರ ಶಿಬಿರಕ್ಕೆ ಸೇರಿದಳು. ಉಗ್ರರ ಅಟ್ಟಹಾಸಕ್ಕೆ ಹೆದರಿ ವಲಸೆ ಹೋದ ಯಾಜಿದಿ ಕುಟುಂಬಗಳು ಕುರ್ದಿಸ್ತಾನದಲ್ಲಿ ನೆಲೆಯೂರಿದ್ದವು. ಅವರನ್ನು ಸೇರಿದ ಬಳಿಕವೇ ನಾದಿಯಾಗೆ ತನ್ನ ತಾಯಿ ಮತ್ತು 6 ಮಂದಿ ಸಹೋದರರನ್ನು ಉಗ್ರರು ಅಂದೇ ಕೊಂದು ಹಾಕಿದ್ದರು ಎಂಬ ವಿಷಯ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದು. ಬಳಿಕ ಆಕೆ ಸಂಘಟನೆಯೊಂದರ ಸಹಾಯದಿಂದ ಜರ್ಮನಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ತನ್ನ ಸಹೋದರಿಯನ್ನು ಸೇರಿಕೊಂಡಳು.

                 ಇದು ನಾದಿಯಾಳೊಬ್ಬಳ ಕಥೆಯಲ್ಲ. ಸಿಂಜರ್ ಪರ್ವತದ ತಪ್ಪಲಲ್ಲಿದ್ದ ಸುಮಾರು 6500ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಯಾಝಿದಿ ಮಹಿಳೆಯರು ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಅಪಹರಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಗಂಡಸರ ಕತ್ತು ಕೊಯ್ಯಲಾಯಿತು; ಕೆಲವರನ್ನು ಸಾಮೂಹಿಕವಾಗಿ ಬೆಂಕಿಗೆ ಹಾಕಿ ಸುಡಲಾಯಿತು. ಇದು ಸಿಂಜರ್ ಹತ್ಯಾಕಾಂಡವೆಂದೇ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ದಾಖಲಾಗಿದೆ. ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಯಾಝಿದಿಗಳ 73 ಹತ್ಯಾಕಾಂಡಗಳು ದಾಖಲಾಗಿವೆ. ಐಸಿಸ್'ನದ್ದು 74ನೆಯದ್ದು. ಒಟ್ಟೊಮನ್ ಪ್ರಭುತ್ವ ಯಾಝಿದಿಗಳನ್ನು ಸುನ್ನಿಗಳಾಗಿ ಮತಾಂತರಿಸಿತು. ಯಾಝಿದಿ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಮುಸ್ಲಿಮರಾಗಿ ತಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಸವಾರಿ ಮಾಡಿ, ತಮ್ಮವರನ್ನು ಹತ್ಯೆಗೈದ ಕುರ್ದಿಶ್'ಗಳನ್ನು ಯಾಝಿದಿಗಳು ಇಂದಿಗೂ ತಿರಸ್ಕಾರದಿಂದ ನೋಡುತ್ತಾರೆ. ಕ್ರೈಸ್ತರೂ ಅವರನ್ನು ಮತಾಂತರಿಸದೇ ಬಿಟ್ಟಿಲ್ಲ! ಯಾಝಿದಿಗಳು ಪ್ರತಿರೋಧ ನಡೆಸಲಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು ಸುಳ್ಳು. ಮೂರು ತಿಂಗಳುಗಳ ಕಾಲ ಅವರು ಐಸಿಸ್ ಉಗ್ರರನ್ನು ಸಮತಟ್ಟಾದ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲೇ ತಡೆ ಹಿಡಿದಿದ್ದರು. ಬಳಿಕ ಪರ್ವತ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಓಡಿಹೋಗಬೇಕಾಗಿ ಬಂದು, ಅನ್ನಾಹಾರಗಳಿಲ್ಲದೆ ಬಳಲಿ ಐಸಿಸ್ ಉಗ್ರರ ಕ್ರೌರ್ಯಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾದರು. 10 ರಿಂದ 20 ವರ್ಷದೊಳಗಿನ ಹುಡುಗಿಯರನ್ನು ಐಸಿಸ್'ನ ಹಿರಿಯ ಉಗ್ರನಿಗೆ ಬಹುಮಾನವಾಗಿ ಕೊಡಲಾಯಿತು. ಅದರಲ್ಲಿ ಹತ್ತು ವರ್ಷದ ಮಾರ್ವಾ ಖೇದ್ರ್ ಎನ್ನುವ ಬಾಲಕಿಯೂ ಇದ್ದಳು. ಕೆಲವೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಆ ಬಾಲಕಿ ಗರ್ಭಿಣಿಯಾಗುವ ದುಸ್ಥಿತಿಗೆ ತಲುಪಿದಳು. ಇಂತಹಾ ಹಲವು ಬಾಲಕಿಯರು ಐಸಿಸ್ ವಶದಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ; ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಗರ್ಭಿಣಿಯಾಗುವ ಮುನ್ನ ಕನಿಷ್ಟ ನೂರು ಉಗ್ರರಿಂದ ಅತ್ಯಾಚಾರಕ್ಕೊಳಪಟ್ಟಿರುತ್ತಾರೆ ಎಂದಿದ್ದಾಳೆ ಐಸಿಸ್ ಕಪಿಮುಷ್ಠಿಯಿಂದ ಪಾರಾಗಿ ಬಂದ 29 ವರ್ಷದ ಮ್ಹಾದ್ಯಾ. ಅವಳ ಕಥೆಯಂತೂ ಇನ್ನಷ್ಟು ಭಯಾನಕ. ಆಕೆಯ ಮಗುವೊಂದನ್ನು ಬಾಂಬಿಟ್ಟು ಉಡಾಯಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಉಗ್ರರು ಆಕೆಯ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ವೈರುಗಳಿಂದ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ನನ್ನನ್ನು ಅದೆಷ್ಟು ಬಾರಿ ಮಾರಾಟ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬುದು ನನಗೇ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುತ್ತಾಳೆ ಆಕೆ. ಆಕೆಯ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಮುದುಕರಿಗೆ ಮದುವೆ ಮಾಡುವ ಬೆದರಿಕೆ ಒಡ್ಡಲಾಗಿತ್ತು. ಐಸಿಸ್'ಗೆ ಸೇರಿದ್ದ ಬಿಳಿಯನೊಬ್ಬ ಯಾಝಿದಿ ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ಕೊಂಡು, ಒಳ್ಳೆಯ ಬಟ್ಟೆಯಿಂದ ಸಿಂಗರಿಸಿ ಮಾರುತ್ತಿದ್ದ ಎಂದಿದ್ದಾಳೆ ಆಕೆ. ಕಡ್ಡಿಗಳನ್ನು, ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಮಲವನ್ನು ಬಲವಂತವಾಗಿ ಆಕೆಗೆ ತಿನ್ನಿಸಿದ್ದರು. ನಾಲ್ಕೂವರೆ ವರ್ಷದ ಈ ಭಯಾನಕ ನರಕದಿಂದ ಪಾರಾಗಲು ಆಕೆ ಯತ್ನಿಸಿದಾಗ ಆಕೆಯ ಮಕ್ಕಳೇ ಆಕೆಯೊಂದಿಗೆ ಬರಲು ಒಪ್ಪಲಿಲ್ಲವಂತೆ. ಅಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಆ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಭೀತರನ್ನಾಗಿಸಿದ್ದರು ಉಗ್ರರು.

               2015ರ ಫೆಬ್ರವರಿಯಲ್ಲಿ ಬೆಲ್ಜಿಯಂ ದಿನಪತ್ರಿಕೆ "ಲಾ ಲಿಬ್ರೆ ಬೆಲ್ಜಿಕ್"ಗೆ ತಾನನುಭವಿಸಿದ ಚಿತ್ರಹಿಂಸೆಯನ್ನು ನಾದಿಯಾ ತೆರೆದಿಟ್ಟಳು. 2015ರ ಡಿಸೆಂಬರಿನಲ್ಲಿ ವಿಶ್ವಸಂಸ್ಥೆಯ ಭದ್ರತಾ ಮಂಡಳಿಗೆ ಐಸಿಸ್ ಉಗ್ರರ ಅಟ್ಟಹಾಸವನ್ನು ವಿವರಿಸಿದಳು. ಮಾನವ ಕಳ್ಳಸಾಗಣೆಯ ಕುರಿತು ವಿಶ್ವಸಂಸ್ಥೆಯ ಭದ್ರತಾ ಮಂಡಳಿಯ ಮೊಟ್ಟಮೊದಲ ಚರ್ಚೆ ಅದಾಗಿತ್ತು. ಆಗ ಐಸಿಸ್ ಉಗ್ರರ ಪೈಶಾಚಿಕ ಕೃತ್ಯ ವಿಶ್ವದ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬಂತು. ಬಳಿಕ, ದೌರ್ಜನ್ಯದಿಂದ ನಲುಗಿದ್ದ ಜನರ ಪರವಾಗಿ ಹೋರಾಡುವ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ತನ್ನನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅರ್ಪಿಸಿಕೊಂಡಳು. ತನ್ನ ಜನರಿಗೆ ನ್ಯಾಯ ಒದಗಿಸುವ, ಹರಿದು ಹಂಚಿಹೋಗಿರುವ ಯಾಜಿದಿ ಜನಾಂಗದವರನ್ನು ಒಂದೆಡೆ ಸೇರಿಸುವ, ಉಗ್ರರು ತನ್ನ ಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ ಮಾಡಿದ ಘೊರ ಅನ್ಯಾಯಗಳನ್ನು ಜಗತ್ತಿಗೆ ಸಾರುವ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಅಭಿಯಾನ ಆರಂಭಿಸಿದಳು. "ಇಂಥದ್ದೊಂದು ದುರಂತ ಕಥೆಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾದ ಜಗತ್ತಿನ ಕೊನೆಯ ಹುಡುಗಿ ನಾನಾಗಿರಲಿ" ಎನ್ನುವ ಆಕೆ 2017ರಲ್ಲಿ  "ದಿ ಲಾಸ್ಟ್ ಗರ್ಲ್" ಎನ್ನುವ ಪುಸ್ತಕವನ್ನೂ ಬರೆದಳು.

               ಅವಳ ಕಥೆ ಕೇಳಿದ ಬಳಿಕ 2017ರಲ್ಲಿ ವಿಶ್ವಸಂಸ್ಥೆಯ ಭದ್ರತಾ ಮಂಡಳಿಯು ಐಸಿಸ್ನ ಕ್ರೌರ್ಯಗಳ ಕುರಿತು ಸಾಕ್ಷ್ಯ ಸಂಗ್ರಹಕ್ಕೆ ಬದ್ಧ ಎಂದು ಘೋಷಿಸಿತು! ಅಷ್ಟೊಂದು ಜನರಿಗೆ ಅನ್ಯಾಯವಾದ ಮೇಲೂ ವಿಶ್ವಸಂಸ್ಥೆ ಎದ್ದು ಕುಳಿತದ್ದು ಬರಿಯ ಸಾಕ್ಷ್ಯ ಸಂಗ್ರಹಕ್ಕಷ್ಟೇ! ವಿಶ್ವದ ಮುಸ್ಲಿಮರ ಅಥವಾ ಕ್ರೈಸ್ತರ ಕೂದಲು ಕೊಂಕಿದರೂ ದೊಡ್ಡ ಗಂಟಲಲ್ಲಿ ಸುಳ್ಳೇ ಸುಳ್ಳು ಬೊಬ್ಬೆ ಹಾಕುವ ವಿಶ್ವಸಂಸ್ಥೆ ಯಾಝಿದಿಗಳೆಂಬ ಜನಾಂಗವೇ ನಿರ್ನಾಮವಾಗುವ ಸನ್ನಿವೇಶ ಹತ್ತಿರವಾದಾಗಲೂ ಸಾಕ್ಷಿ ಬೇಕು ಎನ್ನುತ್ತಾ ಕೂತಿತು. ಮಾನವ ಕಳ್ಳಸಾಗಣೆಯ ಸಂತ್ರಸ್ತರ ಮೊದಲ ಸೌಹಾರ್ದ ರಾಯಭಾರಿಯನ್ನಾಗೇನೋ ಆಕೆಯನ್ನು ವಿಶ್ವಸಂಸ್ಥೆ ನೇಮಿಸಿತು. ವಿಶ್ವಸಂಸ್ಥೆಯ ಮಾದಕದ್ರವ್ಯ ಮತ್ತು ಅಪರಾಧ ವಿಭಾಗದ ಅಧಿಕಾರಿಯಾಗಿಯೂ ಆಕೆಯನ್ನು ನೇಮಕ ಮಾಡಿತು. ಆದರೆ ಅದರಿಂದ ಏನು ಸಾಧಿಸಿದಂತಾಯಿತು? ಯಾಝಿದಿಗಳ ಜೀವ ಉಳಿಯಿತೇ? ಲೈಂಗಿಕ ಗುಲಾಮರಾಗಿ ಬದುಕುತ್ತಿರುವ ಯಾಝಿದಿ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕತ್ತಲಕೂಪದಿಂದ ಹೊರತರಲು ಇದು ಸಹಾಯಕವಾಯಿತೇ? ಇಸ್ಲಾಮ್ ಮತಾಂಧತೆಯನ್ನು ಪೋಷಿಸುವ ಸೆಕ್ಯುಲರ್ ತಂಡದ ಪಾರಿತೋಷಕವಾಗಿರುವ; ನಿರ್ಭಯಾ ಅತ್ಯಾಚಾರಿಗಳಿಗೆ ಲೈಂಗಿಕ ಕ್ರಿಯೆಗೆ ಅವಕಾಶವಿರಲಿಲ್ಲ, ಹಾಗಾಗಿ ಅತ್ಯಾಚಾರ ಎಸಗಿದರು ಎಂದು ಲೇಖನ ಬರೆದವರಿಗೆಲ್ಲಾ ಕೊಡುವ; ಮೌಲ್ಯ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿರುವ ನೊಬೆಲ್ ಎಂಬ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯೂ ಆಕೆಗೆ ಸಿಕ್ಕಿತು. ಇದಂತೂ ಯಾಝಿದಿಗಳ ಹೋರಾಟವನ್ನೇ ತಣ್ಣಗಾಗಿಸಲು ನಡೆಸಿದ ಯತ್ನವೆಂಬಂತೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಕೊಟ್ಟು ಯಾಝಿದಿಗಳ ಕಣ್ಣೀರ ಕಥೆಯನ್ನು ನಾದಿಯಾಳೊಬ್ಬಳಿಗೇ ಸೀಮಿತವಾಗಿಸಿ ಯಾಝಿದಿಗಳ ಮೇಲೆ ನಡೆದ ಕ್ರೌರ್ಯವನ್ನು ಮುಚ್ಚಿ ಹಾಕುವ ಪ್ರಯತ್ನದಂತೆ ಎಂದನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ನೊಬೆಲ್ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಕೊಡುವ ಹಿಂದಿನ ರಾಜಕಾರಣಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಗಮನಿಸಿದರೆ ಈ ಗುಮಾನಿಯನ್ನು ಅಲ್ಲಗೆಳೆಯುವಂತಿಲ್ಲ.

                ಈಗೇಕೆ ಯಾಝಿದಿಗಳ ಸುದ್ದಿ ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆ ಏಳಬಹುದು. ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 30ರಂದು ಅರ್ಮೇನಿಯಾದ ಅಕ್ನಾಲಿಚ್ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಜಗತ್ತಿನ ಅತೀ ದೊಡ್ಡ ಯಾಝಿದಿಗಳ ದೇವಾಲಯ "ಕ್ಯೂಬಾ ಮಿಯರ್ ದಿವೇನ್" ಉದ್ಘಾಟನೆಯಾಯಿತು. ಮುಸ್ಲಿಂ ದೇಶದಲ್ಲಿ, ಮುಸ್ಲಿಂ ದೇಶಗಳ ನಡುವೆ ಇದ್ದು ತಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡದ್ದು ಒಂದು ಸಾಧನೆಯಾದರೆ, ಅನವರತ ಘಾಸಿಗೊಳಗಾಗಿ ಇನ್ನೇನೂ ನಶಿಸಿಯೇ ಹೋಯಿತು ಎನ್ನುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಜೀವಂತವಿದ್ದೇವೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಲುವಾಗಿ ತಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಕುರುಹನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡದ್ದು ಮತ್ತೊಂದು ಮಹತ್ಸಾಧನೆಯೇ ಸರಿ. 1960ರಲ್ಲಿ ಟರ್ಕಿಯಲ್ಲಿ ಪುರಾತತ್ವ ಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞರಿಗೆ ಹಳೆಯ ಕಟ್ಟಡದ ಅವಶೇಷವೊಂದು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅದರತ್ತ ಎಲ್ಲರ ಗಮನ ಸೆಳೆದದ್ದು 1994ರಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಉತ್ಖನನದಲ್ಲಿ ಅದೊಂದು 11ಸಾವಿರ ವರ್ಷ ಹಳೆಯ ದೇವಾಲಯ ಎಂಬ ಮಾಹಿತಿ ಹೊರಬಿದ್ದಾಗ. ಶಿವಾಲಯದಂತೆ ಇರುವ, ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಸ್ಮಶಾನವಿರುವ ಹಾಗೂ ಶಿಖೆ ಬಿಟ್ಟ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ವಿಗ್ರಹ ಹೊಂದಿರುವ ಈ ದೇವಾಲಯ ಭಾರತದಿಂದ ವಲಸೆ ಹೋದ ಹಿಂದೂಗಳಿಂದ ಸ್ಥಾಪಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿರಬಹುದು. ಗೊಬೆಕ್ಲಿ ತೇಪಿ ಎಂಬ ಹೆಸರಿನ ಈ ದೇವಾಲಯದ ಅರ್ಚಕರು ಯಾಜಿದಿಗಳಾಗಿದ್ದಿರಬಹುದು ಎನ್ನುವುದೊಂದು ಊಹೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಿದೆ. ಕುರ್ಮಂಜಿ ಎನ್ನುವ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಪ್ರಧಾನವಾಗಿ ಮಾತಾಡುವ ಇರಾಕ್, ಸಿರಿಯಾ, ಟರ್ಕಿ, ಅರ್ಮೇನಿಯಾಗಳಲ್ಲಿ ಹರಡಿರುವ ಯಾಝಿದಿ ಜನಾಂಗಕ್ಕೆ ಭಾರತೀಯರೊಡನೆ ಕೆಲವು ನಂಟಿದ್ದಂತನಿಸುತ್ತದೆ.ಟರ್ಕಿಯ ಪುರಾತನ ಹೆಸರು ಅನತೋಲಿಯಾ. ಆನಲ ಎಂದರೆ ಬೆಂಕಿ, ತೋಲ್ ಎಂದರೆ ಚರ್ಮ. ಬೆಂಕಿಯಂತೆ ಕೆಂಪಾದ ಚರ್ಮದ ಜನತೆಯುಳ್ಳ ಪ್ರದೇಶ ಎಂಬ ಅರ್ಥ ಇದಕ್ಕಿರಬಹುದು. ಇನ್ನೊಂದು ಅಚ್ಚರಿದಾಯಕ ಅಂಶವೆಂದರೆ ತಮಿಳಿನಲ್ಲಿ ಕುರುದಿ ಎಂದರೆ ರಕ್ತ. ರಕ್ತವರ್ಣದವರು ಎನ್ನುವ ಅರ್ಥ ಕುರ್ದಿಶ್ ಎನ್ನುವ ಪದಕ್ಕಿದ್ದಿರಬಹುದೇ? ಇರಾಕ್ ಮತ್ತು ಅರಬ್ ಮರಳುಗಾಡಿನಲ್ಲಿ ಇಂದಿಗೂ ಕೂಡ ಇಸ್ಲಾಮಿಕ್ ಧಾರ್ಮಿಕ ಆಚರಣೆಗಳ ಪ್ರಭಾವಕ್ಕೆ ಅಷ್ಟಾಗಿ ಒಳಪಡದ ಏಕೈಕ ಜನಾಂಗವೆಂದರೆ ಬಹುಷಃ ಯಾಝಿದಿಗಳೇ. ಇವರ ಮುಖ್ಯ ದೈವ "ತವಾಯ್ ಮೇಲಕ್" ಅಂದರೆ ನವಿಲುಗಳ ದೊರೆ. ದೇವರು ತನ್ನ ಮಗ ತವಾಯ್ ಮೇಲಕ್'ಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡಲು ಆರು ಜನ ಅಪ್ಸರೆಯರನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದನಂತೆ. ನಮ್ಮ ಶಿವ, ಕಾರ್ತಿಕೇಯ ಹಾಗೂ ಕೃತ್ತಿಕಾ ಮಾತೆಯರನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ. ಅವರ ಧಾರ್ಮಿಕ ಆಚರಣೆಯಲ್ಲಿರುವ ಮುಖ್ಯ ಅಂಗವೇ ನವಿಲಿನ ಚಿತ್ರವಿರುವ ದೀಪ. ಇದರಲ್ಲೇನು ವಿಶೇಷ? ಒಂದು, ದೀಪ ಬೆಳಗುವುದು ಹಿಂದೂಗಳ ವಿಶೇಷತೆ; ಇನ್ನೊಂದು, ಇರಾಕ್, ಟರ್ಕಿ ಸೇರಿ ಪೂರ್ವ ಏಷಿಯಾದಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ನವಿಲುಗಳೇ ಕಂಡುಬರುವುದಿಲ್ಲ. ನವಿಲುಗಳ ವಾಸವೇನಿದ್ದರೂ ಭಾರತ ಉಪಖಂಡದ ಸುತ್ತಮುತ್ತ ಮತ್ತು ಆಫ್ರಿಕಾದ ಕೆಲ ಜಾಗಗಳಷ್ಟೆ. ಅವರ ಪವಿತ್ರ ಕ್ಷೇತ್ರ ಲಾಲಿಶ್ ಮಂದಿರದ ಮುಖ್ಯದ್ವಾರದೆದುರು ಹಾವಿನ ಚಿತ್ರವಿದೆ. ಹಾವು, ನವಿಲು ಎಲ್ಲವೂ ಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯನಿಗೆ ಸಂಬಂಧಪಟ್ಟವು. ಲಾಲಿಶ್ ಮಂದಿರದ ಗೋಡೆಯೊಂದರ ಮೇಲಿರುವ ಯಾಝಿದಿಗಳ ಅಪ್ಸರೆಯ ಮೈಕಟ್ಟು, ಸೀರೆ, ಬೈತಲೆ, ಕಿವಿಯೋಲೆ, ಹೂವು ಎಲ್ಲವೂ ಪಕ್ಕಾ ಭಾರತೀಯಂತೆಯೇ ಇದೆ.

                    ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಸೂರ್ಯನತ್ತ ಮುಖಮಾಡಿ ಕೈಮುಗಿಯುತ್ತಾ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ, ಸಂಜೆ ಲಾಲಿಶ್ ದೇವಾಲಯದ ದಿಕ್ಕಿನತ್ತ; ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹೊರಗಿನವರು ಜತೆಗಿರುವಂತಿಲ್ಲ; ಪುನರ್ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ನಂಬಿಕೆ; ಧಾರ್ಮಿಕ ಪರಿಶುದ್ಧತೆ; ದೇವಾಲಯ ಪ್ರವೇಶಿಸುವಾಗ ಹಣೆಗೆ ತಿಲಕವಿಡುವುದು; ಡಿಸೆಂಬರಿನಲ್ಲಿ ಮೂರು ದಿನಗಳ ಉಪವಾಸ; ಹಬ್ಬದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳು ಮನೆ ತುಂಬಾ ದೀಪ ಬೆಳಗುವುದು; ನಮ್ಮ ಹವನದ ರೀತಿಯ ಅಗ್ನಿಪೂಜೆ; ಅನ್ಯ ಮತೀಯರೊಂದಿಗೆ ವಿವಾಹಾದಿ ಸಂಪರ್ಕ ನಡೆಸದಿರುವುದು; ಹಿಂದೂ ದೇವಾಲಯಗಳಲ್ಲಿದ್ದಂತೆ ಯಾಝಿದಿ ದೇವಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಗೋಪುರಗಳಿವೆ. ಅವರ ಪುರಾಣ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಪವಿತ್ರ ಭೂಮಿಯ ಹೆಸರು ಪೆರನಿ(ನಮ್ಮ ಪಳನಿಯನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಡುತ್ತದೆ)! ನಮ್ಮ ಸಪ್ತರ್ಷಿಗಳಿಗೆ ಸಮನಾದ "ಹೆಪ್ಟ್ ಸಿರ್ರ್" (ಏಳು ದೇವತೆಗಳು/ಶಕ್ತಿಗಳು)ನ್ನು ಅವರು ನಂಬುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ವೃಕ್ಷಗಳನ್ನೂ ಪೂಜಿಸುತ್ತಾರೆ. ಯಾಝಿದಿಗಳ ಗುರುಗಳನ್ನು ಶೇಖ್ ಆದಿ೧, ಶೇಖ್ ಆದಿ೨,...ಹೀಗೆ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ! ಶೇಖ್ ಆದಿ ಇಬ್ನ್ ಮುಸಾಫಿರ್'ನನ್ನು ಯಾಝಿದಿಗಳು ತವಾಯ್ ಮೇಲಕ್'ನ ಅವತಾರವೆಂದೇ ನಂಬುತ್ತಾರೆ. ಸದಾ ಮೌನವಾಗಿರುತ್ತಿದ್ದ, ತಪಶ್ಚರ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ನಿರತನಾಗಿದ್ದ ಆತ ಅನೇಕ ಪವಾಡಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದ್ದ. ಆತನ ಸಮಾಧಿ ಇಂದಿಗೂ ಯಾಝಿದಿಗಳ ಯಾತ್ರಾಸ್ಥಳವಾಗಿದೆ. ಗಮನಿಸಿ ಮೌನ, ತಪಸ್ಸು ಹಿಂದೂ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಮತ್ತೆಲ್ಲೂ ಬಲು ಅಪರೂಪ.

                   ಯಾಝಿದಿಗಳು ತಮ್ಮನ್ನು ದಾಸೇನಿ ಅಥವಾ ದೌಸೇನ್ ಎಂದು ಕರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಅದು ಸಂಸ್ಕೃತದ ದೇವಯಜ್ಞಿಯಿಂದ ಉತ್ಪತ್ತಿಯಾದ ಪದ. ಯಾಝಿದಿ ಎಂಬುದು ಸಂಸ್ಕೃತದ ಯಜತ(ಪೂಜೆಗೆ ಅರ್ಹ)ದಿಂದ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದೆ. ಪ್ರಾಚೀನ ಪರ್ಶಿಯನ್ ಹಾಗೂ ಕಾಶ್ಮೀರಿಯಲ್ಲೂ ಇದು ಯಜತ ಎಂದೇ ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಈಗ ಯಾಝಿದಿ ಕ್ಯಾಲೆಂಡರಿನ ಪ್ರಕಾರ 6,769ನೇ ವರ್ಷ. ಅಂದರೆ ಅವರು ಭಾರತವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಇಷ್ಟು ವರ್ಷಗಳಾಗಿದ್ದಿರಬಹುದು. ನಮ್ಮ ಸಪ್ತರ್ಷಿ ಕ್ಯಾಲೆಂಡರ್ ಹುಟ್ಟಿದ್ದು ಇದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ! ಇನ್ನೊಂದು ವಿಶೇಷವೆಂದರೆ ಪ್ರತಿವರ್ಷ ಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯ ಷಷ್ಥಿಯ ದಿನವೇ "ಸಬ್ಬತ್ ದಿನ" ಎಂಬ ಅವರ ದೇವರ (ನವಿಲುಗಳ ಒಡೆಯ) ಹಬ್ಬವಿರುತ್ತದೆ. ಯಹೂದಿ ಬಾಬಾ ಶೇಖ್ 2014ರ ಸ್ಕಂದ ಷಷ್ಠಿಯೊಂದರ ದಿನ ವಾಷಿಂಗ್ಟನ್ನಿನ ಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯ ದೇವಾಲಯಕ್ಕೆ ಬಂದು ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದ್ದರು.ಇರಾಕಿನ ಸಿಲೆಮನಿಯಾ ಪ್ರಾಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಶ್ರೀರಾಮ-ಹನುಮಂತರ ಕೆತ್ತನೆಯೂ ಕಂಡುಬಂದಿರುವುದರಿಂದ ಯಾಝಿದಿಗಳ ಹಿಂದೂ ಮೂಲವನ್ನು ಅಲ್ಲಗಳೆಯುವಂತಿಲ್ಲ.

                    ತಮ್ಮದು ಎಂಬ ಒಂದು ರಾಷ್ಟ್ರವಿಲ್ಲದೆ, ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯಿಲ್ಲದೆ, ಸಂಖ್ಯಾಬಲವೂ ಇಲ್ಲದೆ, ಎಲ್ಲವೂ ಒಳ್ಳೆಯದು, ಎಲ್ಲರೂ ಒಳ್ಳೆಯವರು ಎಂದು ಬಗೆದ ಯಾಝಿದಿಗಳು ಪಟ್ಟ ಪಾಡು ಇದು. ದೇಶಭಕ್ತಿ, ರಾಷ್ಟ್ರ ಎನ್ನುವ ಪರಿಕಲ್ಪನೆ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ, ಜಾತ್ಯಾತೀತರಾಗೋಣ, ವಿಶ್ವಮಾನವರಾಗೋಣ ಅಂತ ಬೊಬ್ಬಿಡುವ ಮಂದಮತಿಗಳು ಯಾಝಿದಿಗಳಿಗಾದ ಹಾಗೂ ಈಗ ಕುರ್ದಿಶ್'ಗಳ ಮೇಲಾಗುತ್ತಿರುವ ಘನಘೋರ ಹಿಂಸೆಯನ್ನು ಗಮನಿಸಬೇಕು. ಒಂದು ತುತ್ತು ತಿನ್ನಲೂ ಬಡಿದಾಡಬೇಕಾದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಅವರದ್ದು. ಸ್ನೇಹಿತನಾಗಿದ್ದ ಅಮೆರಿಕಾವೇ ಈಗ ಅವರ ಕೈಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಹಿಂದೂಗಳ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯೇನೂ ವಿಭಿನ್ನವಲ್ಲ. ಕೊನೇ ಪಕ್ಷ ಯಾಝಿದಿಗಳ ಮಾರಣಹೋಮಕ್ಕೆ ಇಷ್ಟಾದರೂ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಬಂತು. ಆದರೆ ಇತಿಹಾಸದುದ್ದಕ್ಕೂ ಬಲಿಯಾಗುತ್ತಲೇ ಬಂದ ಹಿಂದೂಗಳ ಕರುಣಾಜನಕ ಕಥೆಯನ್ನು ಕೇಳುವವರಿಲ್ಲ. ಜಗತ್ತಿನ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲೇ ಅತೀ ದೊಡ್ಡ ವಲಸೆ ನಡೆದ 47ರಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಗಳ ಮೇಲೆ ನಡೆದ ಮಾರಣಹೋಮಕ್ಕೆ ಒಂದು ಖಂಡನೆಯೂ ವ್ಯಕ್ತವಾಗಲಿಲ್ಲ. 71ರ ಆಸುಪಾಸಿನಲ್ಲಿ ಆಗಿನ ಪೂರ್ವ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಈಗಿನ ಬಾಂಗ್ಲಾದಲ್ಲಿ ಭೀಕರ ಅತ್ಯಾಚಾರಕ್ಕೆ ಒಳಗಾದ ಹಿಂದೂಗಳ ಆರ್ತನಾದಕ್ಕೆ ಯಾವ ವಿಶ್ವಮಾನವನೂ ಓಗೊಡಲಿಲ್ಲ. 90ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಕಾಶ್ಮೀರಿ ಪಂಡಿತರ ಮೇಲೆ ಅತ್ಯಾಚಾರವೆಸಗಿ ಅವರ ಮೂಲನೆಲೆಯಿಂದಲೇ ಬಲವಂತವಾಗಿ ಹೊರದಬ್ಬಿದಾಗ ಯಾವ ಮಾನವ ಹಕ್ಕು ಹೋರಾಟಗಾರರೂ ಪ್ರತಿಭಟನೆ ನಡೆಸಲಿಲ್ಲ. ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಗಳ ಮೇಲೆ ನಡೆದಷ್ಟು ಹಲ್ಲೆ, ಅತ್ಯಾಚಾರ, ಹತ್ಯಾಕಾಂಡ ಮತ್ಯಾವ ಜನಾಂಗದ ಮೇಲೂ ನಡೆದಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ರಕ್ಷಣೆಗೆ ಯಾರೂ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವೇ ರಕ್ಷಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದರೆ ಒಂದು ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗಿ ಶಕ್ತಿವಂತರಾಗಬೇಕು. ಆಂಗ್ಲ ಶಿಕ್ಷಣದ ಮಾನಸಿಕತೆಯನ್ನೇ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿರುವ, ಮಾವೋ-ಮಾರ್ಕ್ಸ್'ಗಳಿಂದ ಬಂದದ್ದೇ ತೀರ್ಥ ಎಂಬಂತಾಡುವ, ಜಾತ್ಯಾತೀತತೆಯೇ ಭಾರತಕ್ಕೊಳ್ಳೆಯದು ಎನ್ನುವವರಿಗೆ ಈ ಸತ್ಯ ತಿಳಿಯಲಾರದು. ತಿಳಿಯುವ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನೂ ಅವರು ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. 370 ಎಂಬ ಮರಣಶಾಸನ ಕಿತ್ತೆಸೆದಾಗ ಜಗತ್ತಿನ ಕೆಲವೆಡೆ ವಿರೋಧಗಳು ಕಂಡುಬಂದರೂ ಹಲವರು ಬೆಂಬಲಕ್ಕೆ ನಿಂತರು. ಯಾಕೆ? ಶಕ್ತಿವಂತನಿಗೆ ಜಗತ್ತು ಬಾಗುತ್ತದೆ. ಮತಾಂಧರು, ಕ್ರೂರಿಗಳು ಶಕ್ತಿವಂತರಾದರೆ ಜಗತ್ತು ಅಸ್ತವ್ಯಸ್ತವಾಗುತ್ತದೆ. ಕೃಣ್ವಂತೋ ವಿಶ್ವಮಾರ್ಯಮ್ ಎಂದು ಹೊರಟ ಭಾರತ ಶಕ್ತಿವಂತವಾದರೆ ಜಗತ್ತಿಗೇ ಒಳ್ಳೆಯದಾಗುತ್ತದೆ.

ಭವ್ಯ ಭಾರತದ ಮುಕುಟಮಣಿ ವೀರಸಾವರ್ಕರ್

ಭವ್ಯ ಭಾರತದ ಮುಕುಟಮಣಿ ವೀರಸಾವರ್ಕರ್


           ನಟ್ಟ ನಡು ರಾತ್ರಿ. ಕಡುಗತ್ತಲಲ್ಲೂ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿದೆ ಮಂಜೂಷದಲಿ ಮಂಡಿಸಿ ಮಂದಹಾಸ ಬೀರುತಿರುವ ಭವತಾರಿಣಿಯ ಭವ್ಯ ವಿಗ್ರಹ. ನೀಲಾಂಜನದಲ್ಲಿ ಮಂದ ಪ್ರಕಾಶದಿಂದ ಪ್ರಶಾಂತವಾಗಿ ಬೆಳಗುತ್ತಿದೆ ದೀಪ. ಹದಿಮೂರು ವರ್ಷದ ಪೋರನೊಬ್ಬ ಪದ್ಮಾಸನ ಹಾಕಿ ಕುಳಿತು ಧ್ಯಾನಸ್ಥನಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಹಾಲುಗಲ್ಲದ ಹುಡುಗ ತಾಯಿಯನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ "ಅಮ್ಮಾ, ಛಾಪೇಕರ್ ಸಹೋದರರನ್ನು ಕೊಲೆಗಡುಕರು ಅಂತಾ ಜನ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ! ಅದನ್ನು ನೀನು ಒಪ್ಪುತ್ತೀಯಾ? ನನಗ್ಗೊತ್ತು. ನೀನಿದನ್ನು ಖಂಡಿತಾ ಒಪ್ಪಲಾರೆ. ರಕ್ಕಸ ಪ್ಲೇಗಿನಿಂದ, ಕ್ಷಾಮದಿಂದ ಜನ ತತ್ತರಿಸಿರುವಾಗ ನಿನ್ನನ್ನು ಸಂಕಲೆಗಳಿಂದ ಬಂಧಿಸಿರುವ ಮಹಾರಕ್ಕಸರು ನಿನ್ನ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಬದುಕಿದವರು ಸತ್ತವರು ಎನ್ನದೇ ಜೀವಂತ ಸುಡುತ್ತಿರುವಾಗ, ಮನೆ ಮನೆ ದೋಚಿ ನಿನ್ನದೇ ಬಾಲೆಯರನ್ನು ಬಲಾತ್ಕರಿಸುತ್ತಿರುವಾಗ, ಮನೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಸುಟ್ಟು ವಿಕೃತ ಆನಂದ ಪಡುತ್ತಿರುವಾಗ ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣೀರನ್ನು ಒರೆಸ ಬಂದವರ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ತಪ್ಪೆಂದು ಹೇಗೆ ಹೇಳಬಲ್ಲೆ? ಅಮ್ಮಾ...ಸ್ವಂತದ ಸುಖಕ್ಕಾಗಿ ಒಬ್ಬನನ್ನು ಕೊಂದರೆ ಅದು ಕೊಲೆ. ಸಮಾಜದ, ದೇಶದ ಹಿತಕ್ಕಾಗಿ ಒಬ್ಬನನ್ನು ಕೊಂದರೆ ಅದು ಕೊಲೆಯಲ್ಲ. ವಧೆ! ಸಂಹಾರ! ಅದು ರಾಮ ರಾವಣನನ್ನು ವಧಿಸಿದಂತೆ, ಕೃಷ್ಣ ಕಂಸಾದ್ಯರನ್ನು ಸಂಹರಿಸಿದಂತೆ. ಸ್ವತಃ ನೀನೆ ಶುಂಭ ನಿಶುಂಭಾದ್ಯರನ್ನು ಸಂಹರಿಸಿಲ್ಲವೆ. ಅದೇ ರೀತಿ ಇದು.ಅಮ್ಮಾ ಫಡಕೆ ಆರಂಭಿಸಿದ ಕಾರ್ಯ ಮುಂದುವರೆಸುವವರ್ಯಾರೆಂದು ಚಿಂತಿಸಬೇಡ. ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ನನ್ನೀ ಜೀವನ ನಿನಗಾಗಿ ಸಮರ್ಪಿತ." ಚೈತನ್ಯದ ಸ್ತ್ರೋತವೊಂದು ಭವತಾರಿಣಿಯ ಪಾದ ಹಿಡಿದ ಆ ಪುಟ್ಟ ಹಸ್ತಗಳ ಮೂಲಕ ತನುವಿನಾದ್ಯಂತ ಸಂಚರಿಸಿ ಪುಳಕಿತಗೊಳಿಸಿತು.

                  ಏಡನ್ನಿನಲ್ಲೊಂದು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಕಿಡಿ ಆರಿತ್ತು. ಅದೇ ಕಿಡಿ ಭಗೂರಿನಲ್ಲಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಅಗ್ನಿದಿವ್ಯವಾಗಿ ಮೊರೆಯಿತು! ವೀರ...ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ವೀರ ವಿನಾಯಕ ದಾಮೋದರ ಸಾವರ್ಕರ್! ಸಾಹಿತ್ಯಾಸಕ್ತರ ಪಾಲಿಗೆ ಭಗವತುಲ್ಯ ಕವಿ; ಬರಹಗಾರ, ಆಂಗ್ಲರಿಗೆ ಯಮಸದೃಶ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿ, ವಿರೋಧಿಗಳ ನಾಲಿಗೆಯಲಿ ಕೋಮುವಾದಿ, ಸಮಾಜ ಸುಧಾರಕರಿಗೆ ಗುರು, ದೇಶ ಭಕ್ತರ ಪಾಲಿಗೆ ಜೀವನದ ಕ್ಷಣ ಕ್ಷಣ ರಕ್ತದ ಕಣ ಕಣವನ್ನೂ ರಾಷ್ಟ್ರಕ್ಕಾಗಿ ಸಮರ್ಪಿಸಿ ಆತ್ಮಾಹುತಿಗೈದ ಅಭಿನವ ಶಿವಾಜಿ, ಆಧುನಿಕ ಜಗತ್ತಿಗೆ ಹಿಂದುತ್ವವೇನೆಂದು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಮಂಡಿಸಿ ಇಡೀ ಸನಾತನ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗೆ ಭಾಷ್ಯ ಬರೆದ ಮಹಾದೃಷ್ಟಾರ.

               ದಾರಣಾ ನದಿಯ ತಟದಲ್ಲಿ 1883ರ ಮೇ 28ರ ವೈಶಾಖ ಕೃಷ್ಣ ಷಷ್ಠಿಯ ಶುಭ ದಿನ ಸೃಷ್ಟಿ. ಜನಿಸಿದೊಡನೆ ತನ್ನತ್ತ ಸೆಳೆಯಿತು ಊರವರ ದೃಷ್ಟಿ. ದೊಡ್ಡಪ್ಪ ಮಹಾದೇವ ಪಂತರಿಂದ ಇತಿಹಾಸದ ಪಾಠ. ಶಿವಾಜಿಯೇ ಆದರ್ಶನಾದ, ಮನಸ್ಸು ಮಹಾರಾಣಾ ಪ್ರತಾಪನನ್ನನುಕರಿಸಿತು, ಝಾನ್ಸಿಯ ರಣದುಂದುಭಿ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಮೊಳಗಿತು. ತಂದೆ, ತಾಯಿ, ಸೋದರ ಮಾವನಿಂದ ಕಾವ್ಯ, ಸಾಹಿತ್ಯದ ಸಮೃದ್ಧಿ. ಮಾರಕವಾಗೆರಗಿದ ಪ್ಲೇಗ್ ಮೊದಲೇ ತಾಯಿಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಅನಾಥರಾಗಿದ್ದ ಸೋದರರ ತಂದೆಯನ್ನೂ, ದೊಡ್ಡಪ್ಪನನ್ನೂ ಬಲಿತೆಗೆದುಕೊಂಡಿತು. ಗದ್ದೆ ತೋಟಗಳು ಅನ್ಯರ ವಶವಾದವು. ಶ್ರೀಮಂತ ಜಮೀನುದಾರರ ಮಕ್ಕಳಾಗಿದ್ದವರು ಕೇವಲ ಒಂದು ವಾರದೊಳಗೆ ಮನೆಯ ಹಿರಿಯರನ್ನೂ, ವಂಶದ ಸಂಪತ್ತನ್ನೂ ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಅನಾಥರಾಗಿದ್ದರು. ತನ್ನದೇ ಔಷಧ ಕ್ರಮದಿಂದ ತನ್ನನ್ನೂ ಅತ್ತಿಗೆಯನ್ನೂ ಪ್ಲೇಗಿನಿಂದ ಉಳಿಸಿಕೊಂಡು, ಅಣ್ಣ ಬಾಬಾ ಹಾಗೂ ತಮ್ಮ ಬಾಳಾನನ್ನು ಬದುಕಿಸಿಕೊಂಡ ದಿಟ್ಟ. ದಿನವೂ ನಾಟಕ, ಹರಟೆ, ಇಸ್ಪೀಟು, ತಂಬಾಕು ತಿನ್ನುತ್ತಾ, ಸ್ತ್ರೀ ಪುರುಷರನ್ನು ರೇಗಿಸುತ್ತಾ ಕುಚೇಷ್ಟೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ಕಾಲಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಉಂಡಾಡಿಗಳೆಲ್ಲಾ ತಾತ್ಯಾ ಸಹವಾಸದಿಂದ "ರಾಷ್ಟ್ರಭಕ್ತ ಸಮೂಹ"ದ (ರಾಮ ಹರಿ) ಸದಸ್ಯರಾದರು. ಪಡ್ಡೆ ಹುಡುಗರ ನಾಯಕ ಹೆಳವ ಗೋವಿಂದ ದರೇಕರ್(ಆಬಾ ಪಾಂಗಳೆ) ಸಾವರ್ಕರ್ ಸಹವಾಸದಿಂದ "ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಕವಿ ಗೋವಿಂದ" ನಾಗಿ ಬಿರುದಾಂಕಿತನಾದ. ಪುಂಡು ಪೋಕರಿಗಳನ್ನು ಹಿಂಡು ಹಿಂಡಾಗೆ ದೇಶಭಕ್ತರನ್ನಾಗಿಸಿದಾಗ ಸಾವರ್ಕರರಿಗಿನ್ನೂ ಹದಿನಾರು ವರ್ಷ.

                "ರಾಮಹರಿ" "ಮಿತ್ರಮೇಳ"ವಾಯಿತು. ಶಿವಾಜಿ ಜಯಂತಿ, ಗಣೇಶ ಉತ್ಸವ, ಪ್ಲೇಗ್ ರೋಗಿಗಳ ಆರೈಕೆ , ಅನಾಥ ರೋಗಿಗಳ ಶವ ಸುಡುವುದು...ಹೀಗೆ ಹತ್ತು ಹಲವು ಸಮಾಜಮುಖಿ ಕಾರ್ಯಗಳ ಮೂಲಕ ಮಿತ್ರಮೇಳ ಬೃಹದಾಕಾರವಾಗಿ ಬೆಳೆಯಿತು. ಯಾವ ಸತ್ಯದಿಂದ ಜನಹಿತ ಆಗುತ್ತದೆಯೋ ಅದೇ ಸತ್ಯ, ಧರ್ಮ. ಆದರೆ ಯಾವ ಸತ್ಯದಿಂದ ಕಳ್ಳನಿಗೆ ರಕ್ಷಣೆಯಾಗಿ ಸನ್ಯಾಸಿಗೆ ಶಿಕ್ಷೆಯಾಗುತ್ತದೋ ಅದು ಅಸತ್ಯ, ಅಧರ್ಮ. ಹೇಗೆ ರಾವಣ, ಕಂಸರ ಕೈಗಳಲ್ಲಿದ್ದ ಶಸ್ತ್ರಗಳು ರಾಮ, ಕೃಷ್ಣರ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಪಾವನವಾಗಿ ಪೂಜಾರ್ಹವಾಗಿದ್ದವೋ ಅದೇ ರೀತಿ ಅಧಿಕಾಧಿಕ ಜನಹಿತಕ್ಕಾಗಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಅಧಿಕಾರಗಳ ರಕ್ಷಣೆ ಹಾಗೂ ವಿಕಾಸಕ್ಕಾಗಿ ಹೋರಾಡಲು ಪ್ರೇರಣೆ ನೀಡುವ ದೇಶಾಭಿಮಾನ ನಿಜಕ್ಕೂ ಧರ್ಮಸಮ್ಮತ, ಪ್ರಶಂಸನೀಯ. ಪರದೇಶಗಳನ್ನಾಕ್ರಮಿಸಿ ಜನಕ್ಷೋಭೆ ನಿರ್ಮಿಸುವ ಶೋಷಣೆ ನಡೆಸುವ ದೇಶಾಭಿಮಾನ ಅಧರ್ಮ, ದಂಡನೀಯ ಎಂಬುದು ಸಾವರ್ಕರ್ ಅಭಿಮತವಾಗಿತ್ತು, ಮಿತ್ರಮೇಳದ ತತ್ವವಾಯಿತು. ಮುಂದೆ ಅಸಂಖ್ಯ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳ ನೀತಿಯಾಗಿ ಬೆಳೆಯಿತು. ಮಿತ್ರಮೇಳ ಬೆಳೆಯುತ್ತಾ ಬೆಳೆಯುತ್ತಾ "ಅಭಿನವ ಭಾರತ"ವಾಯಿತು. ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದಾದ್ಯಂತ ಹೆಮ್ಮರವಾಗಿ ಬೆಳೆಯಿತು. ವಂಗಭಂಗವನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲೇ ಮೊತ್ತ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ವಿದೇಶೀ ವಸ್ತುಗಳ ದಹನ(ಹೋಳಿ) ನಡೆಸಿದರು ಸಾವರ್ಕರ್. ತತ್ಪರಿಣಾಮ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ದೇಶಭಕ್ತಿಯ ಅಪರಾಧಕ್ಕಾಗಿ ವಿದ್ಯಾಲಯದ ವಸತಿಗೃಹದಿಂದ ಹೊರದೂಡಲ್ಪಟ್ಟ ಮೊದಲ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಎಂಬ ಶ್ರೇಯ! ಅಷ್ಟರಲ್ಲೇ ಸಾವರ್ಕರ್ ಬರೆದ ಕವನ, ಲಾವಣಿಗಳು ಮನೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಿತ್ಯಗಾಯನಗಳಾಗಿದ್ದವು. ಅವರ ಲೇಖನಗಳನ್ನೋದಲು ಜನ ಕಾತರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರ ವಾಗ್ವೈಭವಕ್ಕೆ ಮರುಳಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಯುವಕರು ಅವರ ಮಾತು, ವೈಖರಿಗಳಿಂದ ಪ್ರಭಾವಿತರಾಗಿ ಅಭಿನವ ಭಾರತ ಸೇರುತ್ತಿದ್ದರು. ಭವ್ಯ ಭಾರತದ ಭಾವೀ ಸೂರ್ಯ ಮಹಾರಾಷ್ಟ್ರದ ಮನೆಯಂಗಳದಲ್ಲಿ ಉದಯಿಸುತ್ತಿದ್ದ! ಅಷ್ಟರಲ್ಲಾಗಲೇ ಲಂಡನ್ನಿನ ಭಾರತ ಭವನದ ಶ್ಯಾಮಜೀ ಕೃಷ್ಣವರ್ಮರ "ಶಿವಾಜಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ವೇತನ" ಅರಸಿ ಬಂದಿತ್ತು. ಸಿಂಹದ ಗುಹೆಗೆ ನರಸಿಂಹನ ಆಗಮನ!

                  ೧೮೫೭ರಲ್ಲಿ ನಡೆದದ್ದು ದಂಗೆಯಲ್ಲ; ಆಂಗ್ಲರನ್ನು ಒದ್ದೋಡಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ನಡೆದ ಮಹಾಸಂಗ್ರಾಮ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಸಾಕ್ಷಿ ಸಮೇತ ರಚಿಸಿದ "೧೮೫೭ರ ಮಹಾಸಂಗ್ರಾಮ" ಬ್ರಿಟಿಷರ ಢವಗುಟ್ಟಿಸಿ, ಪ್ರಕಟಣೆಗೆ ಮೊದಲೇ ಎರಡೆರಡು ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ನಿಷೇಧಕ್ಕೊಳಪಟ್ಟರೂ ಲಕ್ಷ ಲಕ್ಷ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಯೋಧರಿಗೆ ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಾಯಿತು. ಶೋಕಿಲಾಲ ಧಿಂಗ್ರಾ ದೀಕ್ಷೆ ಪಡೆದ. ಕರ್ಜನ್ ವಾಯಿಲಿಯ ವಧೆಯಾಯಿತು. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಪ್ರಯತ್ನಕ್ಕಾಗಿ ಸಾವರ್ಕರರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಎರಡೆರಡು ಜೀವಾವಧಿ(ಕರಿನೀರ) ಶಿಕ್ಷೆ. ಜೊತೆಗೆ ಬಿಎ, ಬ್ಯಾರಿಸ್ಟರ್ ಪದವಿಗಳ ನಿರಾಕರಣೆ. 1910 ಜುಲೈ 8ರಂದು ನಡೆದದ್ದು ಇತಿಹಾಸ ಹಿಂದೆಂದೂ ಕಂಡಿರದ ಅದ್ಭುತ ಸಾಗರ ಸಾಹಸ. ತನ್ನನ್ನು ಬಂಧಿಸಿ ಕರೆದೊಯ್ಯುತ್ತಿದ್ದ ಹಡಗು ಮಾರ್ಸಿಲೆಸ್ ತಲುಪಿದಾಗ ಶರೀರಬಾಧೆಯ ನೆಪದಲ್ಲಿ ಶೌಚಾಲಯ ಹೊಕ್ಕವರು ಯೋಗಬಲದಿಂದ ಶರೀರವನ್ನು ಸಂಕುಚಿಸಿ ಸಣ್ಣಕಿಂಡಿಯ ಮೂಲಕ ಸಮುದ್ರಕ್ಕೆ ಧುಮುಕಿ ಗುಂಡಿನ ದಾಳಿಯ ಮಧ್ಯೆ ಈಜಿ ದಡ ಸೇರಿದರು. ಆದರೆ ಲಂಚದಾಸೆಗೆ ಬಲಿಯಾದ ಪ್ರೆಂಚ್ ಸಿಬ್ಬಂದಿಯಿಂದಾಗಿ ಮತ್ತೆ ಬಂಧಿಸಲ್ಪಟ್ಟರು. ಮುಂದೆ ಅಂಡಮಾನ್! ಕೇಳಿದರೇ ಮೈಜುಮ್ಮೆನಿಸುವ ಕರಿನೀರ ಶಿಕ್ಷೆ! ಆದರೇನು ಅಲ್ಲಿನ ಕತ್ತಲೆಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಮೊಳೆಯಿಂದ ೧೦ ಸಾವಿರ ಸಾಲಿನ ಕಾವ್ಯ ರಾಶಿಯನ್ನು ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ ಮೂಡಿಸಿ ತನ್ನ ಕಾವ್ಯರಸದಿಂದ ತಾಯಿ ಭಾರತಿಗೆ ಅಭಿಷೇಕಗೈದರು. ಕೈದಿಗಳಿಗೆ ಉತ್ತಮ ಆಹಾರ, ಆರೋಗ್ಯ ಹಾಗೂ ಗೌರವ ದೊರಕಿಸಿಕೊಡುವ ಸಲುವಾಗಿ ಚಳವಳಿ ಆರಂಬಿಸಿದರು. ಹಿಂದೂಗಳನ್ನು ಕಾರಾಗೃಹದಲ್ಲಿ ಅನಾಯಾಸವಾಗಿ ಮತಾಂತರ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಮುಸಲ್ಮಾನರ ವಿರುದ್ಧ ತೊಡೆತಟ್ಟಿ ಶುದ್ಧಿ ಚಳವಳಿ ನಡೆಸಿದರು. ತನ್ನನ್ನೂ ಇತರರಿಂದ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿ ಇರಿಸಿದಾಗ್ಯೂ ಕೈದಿಗಳಿಗೆ ಶಿಕ್ಷಣ ದೊರಕುವಂತೆ ಮಾಡಿ ಜೈಲಿನಲ್ಲಿ ಸಮಗ್ರ ಸುಧಾರಣೆ ತಂದರು.

                ಸಾವರ್ಕರ್ ಕ್ಷಮಾಪಣೆ ಕೇಳಿದ್ದರು ಎಂದು ಸೆಕ್ಯುಲರುಗಳು ಬೊಬ್ಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಒಂದಲ್ಲ ಮೂರುಬಾರಿ ಬ್ರಿಟಿಷರಿಗೆ ಪತ್ರ ಬರೆದಿದ್ದರು ಸಾವರ್ಕರ್. ಅಸಲಿಗೆ ಅದು ಕ್ಷಮಾಪಣೆಯೇ ಅಲ್ಲ. "ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಸಶಸ್ತ್ರ ಕ್ರಾಂತಿ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ, ರಾಜಕೀಯ ಚಟುವಟಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸುವುದಿಲ್ಲ" ಎಂಬ ಮುಚ್ಚಳಿಕೆ ಅಷ್ಟೇ. ಸಾವರ್ಕರ್ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಭಾಯಿ ಪರಮಾನಂದ್ ಮುಂತಾದ ಕರಿನೀರ ಶಿಕ್ಷೆ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಹಲವು ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳು ಈ ರೀತಿಯ ಒಪ್ಪಂದ ಪತ್ರ ಬರೆದು ಶಿಕ್ಷೆಯಿಂದ ಬಿಡುಗಡೆ ಹೊಂದಿದ್ದರು. ಬ್ರಿಟಿಷರಿಂದ ಡಿ (ಅಂದರೆ ಡೇಂಜರಸ್) ಎಂದು ಬರೆಸಲ್ಪಟ್ಟ ಖೈದಿ ಭಿಲ್ಲೆ ಪಡೆದ ಸಾವರ್ಕರ್ ಕ್ಷಮೆ ಕೇಳುವುದೆಂದರೆ ಅದರ ಹಿಂದೆ ಮತ್ತಿನ್ಯಾವುದೋ ತಂತ್ರ ಇದೆ ಎಂದು ಬ್ರಿಟಿಷರಿಗೂ ತಿಳಿದಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ 1937ರವರೆಗೆ ರತ್ನಗಿರಿ ಬಿಟ್ಟು ಹೊರಹೋಗದಂತೆ ಸ್ಥಾನ ನಿರ್ಬಂಧ, ಜೊತೆಗೆ ಪೊಲೀಸ್ ಕಾವಲು, ಸುತ್ತ ಬೇಹುಗಾರರನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಅವರ ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಲಾಗಿತ್ತು. ಬ್ರಿಟಿಷರಿಗೆ ತಿಳಿದ ಸತ್ಯ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸಿಗರಿಗೆ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ ಎಂದೇನಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಿ ಸಾವರ್ಕರ್ ಜನಮನವನ್ನು ಆವರಿಸಿ ತಮ್ಮ ಕುಕೃತ್ಯಗಳು ಹೊರಬೀಳುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವ ಭಯ ಅಷ್ಟೇ! ಬಿಡುಗಡೆ ಆದ ಬಳಿಕವೂ ಸಾವರ್ಕರ್ ಸುಮ್ಮನಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಸಂಖ್ಯ ಕ್ರಾಂತಿ ವೀರರಿಗೆ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಕರಾದರು. ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆ ಮೊದಲಾದ ಪಿಡುಗುಗಳನ್ನು ತೊಡೆದು ಹಾಕುವ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸುಧಾರಕರಾದರು. ಸುಭಾಷರಿಗೆ ದೇಶದಿಂದ ಹೊರಹೋಗಿ ಸೈನ್ಯ ಕಟ್ಟುವಂತೆ, ರಾಸ್ ಬಿಹಾರಿ ಬೋಸರನ್ನು ಸಂಪರ್ಕಿಸುವಂತೆ ಉಪಾಯ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದು ಸಾವರ್ಕರ್ ಅವರೇ.

"ಆ ಸಿಂಧು ಸಿಂಧು ಪರ್ಯಂತ ಯಸ್ಯ ಭಾರತ ಭೂಮಿಕಾ|
ಪಿತೃಭೂಃ ಪುಣ್ಯ ಭೂಶ್ಚೈವ ಸ ವೈ ಹಿಂದುರಿತಿಸ್ಮೃತಃ||"
ಸಿಂಧೂವಿನಿಂದ ಸಮುದ್ರದವರೆಗೆ ಚಾಚಿಕೊಂಡಿರುವ ಈ ಪವಿತ್ರ ಭರತ ಭೂಮಿಯನ್ನು ತನ್ನ ಪಿತೃ ಭೂಮಿಯಾಗಿ, ತನ್ನ ತವರನ್ನಾಗಿ ಯಾರು ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತಾನೋ ಅವನೇ ಹಿಂದೂ. ಹಿಂದೂ ಯಾರೆನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಸಾವರ್ಕರ್ ಕೊಟ್ಟ ಸ್ಪಷ್ಟ ವಿವರಣೆಯಿದು. ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ವೈದಿಕ, ಜೈನ, ಬೌದ್ಧ, ಲಿಂಗಾಯತ, ಸಿಖ್ಖ, ಆರ್ಯ-ಬ್ರಹ್ಮ-ದೇವ-ಪ್ರಾರ್ಥನಾ ಸಮಾಜ ಆದಿಯಾಗಿ ಭಾರತೀಯ ಮತಾವಲಂಬಿಗಳೆಲ್ಲಾ ಹಿಂದೂಗಳೇ. ಇಲ್ಲಿನ ಬುಡಕಟ್ಟು ಜನಾಂಗಗಳು, ಗಿರಿ ಕಾನನ ವಾಸಿಗಳು, ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ಉಪಾಸಕರಾದರೂ ಅವರು ಹಿಂದೂಗಳೇ,ಭಾರತವೇ ಅವರಿಗೆ ಮಾತೃಭೂಮಿ. ಈ ವ್ಯಾಖ್ಯೆಯನ್ನು ಸರಕಾರ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಮುಂಬರುವ ಸರಕಾರೀ ಜನಗಣತಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ನಮೂದಿಸುವಲ್ಲಿ "ಹಿಂದುತ್ವವನ್ನು" ಗುರುತಿಸಲು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂದು ಆಗ್ರಹಿಸಿದ್ದರು ಸಾವರ್ಕರ್.

                 ಸಾವರ್ಕರ್ ಅವರ ಹಿಂದುತ್ವದ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಬಹುವಾಗಿ ಪ್ರಶಂಸಿಸಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿದ್ದರು ಅಂಬೇಡ್ಕರ್. ಸಾವರ್ಕರರ ಹಿಂದುತ್ವ ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನು ಅನುಸರಿಸುವವರನ್ನು ಕೋಮುವಾದಿಗಳೆಂದು ಜರೆಯುವ ಆಷಾಢಭೂತಿಗಳ ಅಮಲು ಇಳಿಸುವ ಇನ್ನೊಂದು ವಿಚಾರವೆಂದರೆ ಇದೇ ವ್ಯಾಖ್ಯೆಯನ್ನು ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಕೂಡಾ ಬಳಸಿಕೊಂಡಿರುವುದು. ಸಾವರ್ಕರ್ ಭಾರತದಲ್ಲಿದ್ದ ಜನರನ್ನು ಈ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ವರ್ಗೀಕರಣ ಮಾತ್ರ ಮಾಡಿ ಇಡುವುದಿಲ್ಲ. ಅವರು ಅಧಿಕಾರ ಯಾರ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಇರಬೇಕೆನ್ನುವುದನ್ನೂ ನೇರವಾಗಿ ಹೇಳಿದ್ದರು. ಭಾರತವನ್ನು ಒಡೆಯುವುದನ್ನು ತೀವ್ರವಾಗಿ ವಿರೋಧಿಸಿದ್ದ ಸಾವರ್ಕರ್ ಹಿಂದೂಗಳಿಗೆ ಪ್ರಧಾನ ಸ್ಥಾನಮಾನಗಳಿರಬೇಕೆಂದೂ ಉಳಿದ ಸೆಮೆಟಿಕ್ ಮತಗಳವರು ಹಿಂದೂಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಹಕಾರದಿಂದ ಬಾಳಬೇಕೆನ್ನುವುದು ಸಾವರ್ಕರ್ ಪ್ರತಿಪಾದನೆಯಾಗಿತ್ತು. ಸಾವರ್ಕರರದ್ದು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯವಾದದ ರಾಜಕಾರಣ. ವೈಯುಕ್ತಿಕ ಅಥವಾ ಸಾಮೂಹಿಕ ಲಾಭಗಳಿಗಂದೂ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ಜೊತೆ ರಾಜೀ ಮಾಡಿಕೊಂಡವರಲ್ಲ ಅವರು. ಅವರ ಹಿಂದುತ್ವದ ವ್ಯಾಖ್ಯೆ ಅವೈದಿಕ ಮತಗಳನ್ನು ಹಿಂದೂ ಜನಾಂಗದಲ್ಲಿ ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡರೂ ಅದು ಹಿಂದೂ ಯಾರೆಂಬ ಪ್ರಾಚೀನ ವ್ಯಾಖ್ಯೆಗೇನೂ ಧಕ್ಕೆ ಎಸಗಿಲ್ಲ. ವೇದಗಳಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖಿತವಾದ ರಾಷ್ಟ್ರ-ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ವ್ಯಾಖ್ಯೆಯೂ ಸಾವರ್ಕರ್ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯನ್ನು ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿರಿಸಿಕೊಂಡು ಕೊಟ್ಟ ಹಿಂದುತ್ವದ ವ್ಯಾಖ್ಯೆಯೂ ಏಕರೂಪದವು. ಹಿಂದುತ್ವ ಮತ್ತು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆ ಬೇರೆಬೇರೆಯಲ್ಲ. ಸಾವರ್ಕರರ ವ್ಯಾಖ್ಯೆ ಈ ದೇಶವನ್ನು "ರಾಷ್ಟ್ರ"ವಾಗಿ ಸ್ವೀಕರಿಸದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರನ್ನೂ ಹಿಂದುತ್ವದಿಂದ ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸಿತು. ಈ ಅಂಶವನ್ನು "ಸಾವರ್ಕರರದ್ದೂ ಒಂದು ರೀತಿಯ ದ್ವಿರಾಷ್ಟ್ರ ಸಿದ್ಧಾಂತ. ಇದರಿಂದ ದೇಶದೊಳಗೇ ಹಿಂದೂ- ಮುಸ್ಲಿಂ ಎನ್ನುವ ಎರಡು ದೇಶಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸುವ ಅಪಾಯವಿದೆ" ಎಂದು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಿದ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಆಗಲೀ ಅವರನ್ನೇ ಆಧಾರವಿರಿಸಿದ ಇನ್ನುಳಿದವರಾಗಲೀ ಗಮನಿಸದೇ ಹೋದರು. ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬ ಈ ದೇಶವನ್ನು ತನ್ನ ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗಿ ಪೂಜಿಸದೇ ಇದ್ದರೇ ಆತ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಹೇಗಾದಾನು? ರಾಷ್ಟ್ರ ಎಂದರೆ ಭೂಮಿಯ ಒಂದು ತುಂಡಾಗಲಿ, ಜನತೆಯ ಒಂದು ಗುಂಪಾಗಲಿ ಅಲ್ಲ. ಒಂದೇ ಪರಂಪರೆ, ಇತಿಹಾಸ, ಒಂದೇ ಬಗೆಯ ಆಸೆ ಆಕಾಂಕ್ಷೆಗಳು, ಸುಖ ದುಃಖಗಳು, ಒಂದೇ ಶತ್ರು ಮಿತ್ರ ಭಾವನೆ ಹೊಂದಿ, ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ನೈಸರ್ಗಿಕ ಮೇರೆಗಳನ್ನುಳ್ಳ ಭೂಭಾಗದಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳಂತೆ ಬೆಳೆದು ಬರುವ ಜನಾಂಗವೇ ಒಂದು ರಾಷ್ಟ್ರ. ವರ್ತಮಾನ ಕಾಲದ ಕೇವಲ ಉದ್ದಗಲಗಳ ಗುಣಾಕಾರಕ್ಕೆ ರಾಷ್ಟ್ರ ಒಳಪಡುವುದಿಲ್ಲ. ಭೂತದ ಇತಿಹಾಸ, ಪರಂಪರೆಗಳ ಆಳ ಅದಕ್ಕಿರುತ್ತದೆ. ರಾಷ್ಟ್ರವೆಂದರೆ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಪ್ರವಾಹ. "ರಾಷ್ಟ್ರ" ಎಂದರೇನೆಂದು ಅರಿತವರಿಗಷ್ಟೇ ಸಾವರ್ಕರ್ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದ "ಹಿಂದುತ್ವ " ಸಿದ್ಧಾಂತ ಅರ್ಥವಾದೀತು. ಹಾಗಂತ ಅಲ್ಲಿ ಉಳಿದ ಮತಗಳೆಡೆಗಿನ ದ್ವೇಷಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶವಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಉಳಿದ ಮತಗಳು ಆಕ್ರಮಣಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ಅದು ಕೈಕಟ್ಟಿ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಅಂದರೆ ಅದು ಕೇವಲ "ಅಹಿಂಸಾ ಪರಮೋ ಧರ್ಮ" ಎಂದು ಆಚರಿಸುವುದಿಲ್ಲ. "ಧರ್ಮ ಹಿಂಸಾ ತಥೈವಚಾ" ಎನ್ನುವುದನ್ನೂ ಅರಿತು ಆಚರಿಸುತ್ತದೆ. ದುಷ್ಟ ದಮನವನ್ನೂ ಶಿಷ್ಟ ರಕ್ಷಣೆಯನ್ನೂ ಮಾಡಿ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಶಾಂತಿಯನ್ನು ತರುತ್ತದೆ.

                    ಸಾವರ್ಕರ್ ಸೆಮೆಟಿಕ್ ಮತಗಳನ್ನು ಹೊರಗಿಟ್ಟುದುದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಿಲ್ಲದೆ ಇಲ್ಲ. ಈ ಮತಾವಲಂಬಿಗಳು ಎಂದಿಗೂ ಭಾರತವನ್ನು ತಮ್ಮ ಮಾತೃಭೂಮಿಯೆಂದು ಮನಃಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲಾರರು. ಅವರಿಗೆ ದೇಶಕ್ಕಿಂತ ತಮ್ಮ ಮತವೇ ಶ್ರೇಷ್ಠ. ರಾಷ್ಟ್ರ ಎನ್ನುವ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯೇ ಅವರಿಗಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ "ಭಾರತ"ದಲ್ಲಿ ಅವರ ಸ್ಥಾನ ಎಂದಿಗೂ ಹೊರಗಿನವರದ್ದೇ! ಜಿನ್ನಾ, ಇಕ್ಬಾಲ್ ಮುಸ್ಲಿಂ ಲೀಗನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಮುಸ್ಲಿಮರಿಗೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಜಾಗ ಕೊಡಬೇಕು ಎಂದು ನೇರ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಗೆ ಇಳಿದಾಗ ಅವರನ್ನು ಖಂಡತುಂಡವಾಗಿ ವಿರೋಧಿಸಿದರು ಸಾವರ್ಕರ್. ಬಹುಷಃ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಚಳುವಳಿಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನದಲ್ಲಿ ಸೆಮೆಟಿಕ್ ಮತಾನುಯಾಯಿಗಳಿಗಿಂತಲೂ ಹಿಂದೂಗಳಿಗೇ ಪ್ರಧಾನ ಸ್ಥಾನಮಾನವಿರಬೇಕೆಂದು ಗಟ್ಟಿಸ್ವರದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದ ರಾಜಕೀಯ ನಾಯಕ ಸಾವರ್ಕರ್ ಒಬ್ಬರೇ! ಬೆರಳು ತೋರಿಸಿದರೆ ಹಸ್ತ ನುಂಗುವ ಮುಸ್ಲಿಮರು, ಕ್ರೈಸ್ತರ ಮನೋವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಸಾವರ್ಕರ್ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡಷ್ಟು ನಿಖರವಾಗಿ ಯಾರೂ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಭಾರತ ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗಿ ಉಳಿಯಬೇಕಾದರೆ ಹಿಂದೂಗಳಿಗೇ ಪ್ರಧಾನ ಸ್ಥಾನಮಾನ ನೀಡಬೇಕೆಂದು ಸಾವರ್ಕರ್ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದರು.  "ನೀವು ಬಂದರೆ ನಿಮ್ಮ ಜೊತೆ, ಬರದಿದ್ದರೆ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಬಿಟ್ಟು, ವಿರೋಧಿಸಿದರೆ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಎದುರಿಸಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯವನ್ನು ಪಡೆದೇ ತೀರುತ್ತೇವೆ ಎಂದ ಸಾವರ್ಕರ್ ಮಾತನ್ನು ಉಳಿದ ನಾಯಕರು ಅನುಕರಿಸಿದ್ದರೆ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಈ ದುಃಸ್ಥಿತಿ ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಿಂದೂಗಳಿಗೆ ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನದಲ್ಲಿ ಪರಮಾಧಿಕಾರ ನೀಡಬೇಕೆಂದು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದಾಗ, ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಇದರಿಂದ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತರು ತಮ್ಮ ಭಾಷೆ, ಧರ್ಮ, ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಮೇಲೆ ಹೇರುವ ಅಪಾಯವಿರುತ್ತದೆ ಎಂದಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಸಹಸ್ರ ವರ್ಷಗಳ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಗಳು ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಮೇಲೆ ಆಕ್ರಮಣ ಮಾಡಿಲ್ಲ, ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಮೇಲೆ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ಅಧಿಕಾರ ಚಲಾಯಿಸಿಲ್ಲ, ಅದು ಹಿಂದೂ ಮನೋಭೂಮಿಕೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಮರೆತರು ಅಂಬೇಡ್ಕರ್. ಮುಸ್ಲಿಮ, ಕ್ರೈಸ್ತರ ಕೈಗೆ ಅಧಿಕಾರ ಸಿಕ್ಕರೆ ಕೆಲವೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವರು ದೇಶವನ್ನು ಕುಟಿಲತೆಯಿಂದ ಒಡೆಯುವ ಅಪಾಯವನ್ನು ಸಾವರ್ಕರ್ ಮನಗಂಡಿದ್ದರು. ಅಲ್ಲದೆ ಮೀಸಲಾತಿಯಂತಹ ಸೌಲಭ್ಯಗಳನ್ನು ಈ ಜನಾಂಗಕ್ಕೆ ಕೊಟ್ಟುದುದರಿಂದ ಇಂದು ಉಂಟಾಗಿರುವ ಅನರ್ಥವನ್ನೂ, ರಾಜಕಾರಣಿಗಳ ಸೆಕ್ಯುಲರ್-ಮತಬ್ಯಾಂಕ್ ರಾಜಕಾರಣವನ್ನೂ, ಹಿಂದೂಗಳನ್ನು ಎರಡನೆ ದರ್ಜೆಯನ್ನಾಗಿಸಿರುವ ಅವರ ಕುತಂತ್ರವನ್ನು ಸಾವರ್ಕರ್ ಅಂದೇ ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರೆನಿಸುತ್ತದೆ.

            "ಸೈನ್ಯವನ್ನು ಹಿಂದೂಕರಣಗೊಳಿಸಿ, ರಾಜಕೀಯವನ್ನು ಸೈನಿಕೀಕರಣಗೊಳಿಸಿ. ನೀವು ಬಲವಾಗಿದ್ದರೆ ವಿಶ್ವಸಂಸ್ಥೆಯ ಅಧಿವೇಶನದಲ್ಲಿ ಕ್ರುಶ್ಚೇವ್ ಬೂಟು ತೋರಿಸಿದಂತೆ ನೀವೂ ತೋರಿಸಬಹುದು. ಆದರೆ ನೀವು ದುರ್ಬಲರಾಗಿದ್ದರೆ ನಿಮ್ಮ ಹಣೆಬರಹ ಶಕ್ತಿಯುತ ಆಕ್ರಮಣಕಾರಿಯ ಕೈಯಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ" ಎಂದಿದ್ದ ಅವರು ಸೈನ್ಯದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಗಳು ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಸೇರಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದು ಕರೆಯಿತ್ತಿದ್ದರು ಸಾವರ್ಕರ್. ಸೈನ್ಯವನ್ನು ಹಿಂದೂಕರಣಗೊಳಿಸುವುದೇನೋ ಸರಿ, ರಾಜಕೀಯವನ್ನೇಕೆ ಸೈನಿಕೀಕರಣಗೊಳಿಸಬೇಕು? ಸಾವರ್ಕರ್ ಸೈನ್ಯಾಡಳಿತವನ್ನು ಹೇರಿ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದಾರೆಯೇ? ಸಾವರ್ಕರರದ್ದು ಕಮ್ಯೂನಿಸ್ಟ್ ಚಿಂತನೆಯೇ? ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಉದ್ಭವಿಸುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಇದು ವೇದಗಳಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿದ, ಸನಾತನ ಧರ್ಮ ಆಚರಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದ, ಮಾನವ ಸಹಜ ಧರ್ಮವಾದ "ಕ್ಷಾತ್ರ"ವೇ ಈ ಮಾತಿನ ಮೂಲ. ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬರುವವನಲ್ಲಿ ಕ್ಷಾತ್ರ ಗುಣ ಇರಲೇಬೇಕು. ಅನ್ಯಾಯವನ್ನು ಹತ್ತಿಕ್ಕಿ, ಅಸಹಾಯಕರನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿ ಧರ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳನ್ನು ಉಳಿಸುವ ಕ್ಷಾತ್ರ ತೇಜವಿರಬೇಕು. ಸಾವರ್ಕರರ ಮಾತಿನ ಮೊದಲಾರ್ಧವನ್ನು ದ್ವಿತೀಯಾರ್ಧದೊಂದಿಗೆ ಸಮ್ಮಿಳಿತಗೊಂಡರೆ ಇದಕ್ಕೆ ಉತ್ತರ ಸಿಕ್ಕಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ತನ್ನನ್ನು ಭೇಟಿಯಾದ ಸುಭಾಷರನ್ನು "ಇಂಗ್ಲೆಂಡ್ ಮಹಾಯುದ್ಧದ ಆತಂಕವನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತಾ ಕುಸಿದಿರುವಾಗ ನಿಮ್ಮಂಥ ಮೇಧಾವಿ ನಾಯಕ ಹಳೆಯ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಸ್ಮಾರಕಗಳನ್ನು ಕೆಡಹುವ ಜುಜುಬಿ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮಾಡಿ ಸೆರೆ ಸೇರುವುದರಿಂದೇನು ಲಾಭ? ಹಲ ಸಾವಿರ ಉನ್ಮತ್ತರು ಕಣ್ಣೆದುರೇ ದಮನ ನಡೆಸುತ್ತಿರುವಾಗ ಹಿಂದೆಂದೋ ಸತ್ತವರ ಪ್ರತಿಮೆಗಳನ್ನು ಕೆಡಹುವುದರಿಂದುಂಟಾಗುವ ಸಮಾಧಾನ ಕಳಪೆಯದೇ ಅಲ್ಲವೇ? ಸೆರೆಯಲ್ಲಿರಬೇಕಾದವರು ಬ್ರಿಟಿಷರೇ ಹೊರತು ನಾವಲ್ಲ. ಸಶಸ್ತ್ರ ಬಂಡಾಯ ಅಸಾಧ್ಯವೇನಲ್ಲ. ಸೇನೆಗೆ ಹಿಂದೂ ತರುಣರು ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಸೇರಬೇಕೆಂದು ನಾನು ಹಿಂದಿನಿಂದ ಹೇಳುತ್ತಾ ಬಂದಿರುವುದು ಇದಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧತೆಯಾಗಿಯೇ ಅಲ್ಲವೇ?" ಎಂದು ಸಶಸ್ತ್ರ ಬಂಡಾಯಕ್ಕೆ ಪ್ರೇರೇಪಿಸಿದರು ಸಾವರ್ಕರ್. "ರಾಸ್ ಬಿಹಾರಿ ಬೋಸ್ ಕಳೆದ ಕೆಲವು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಜಪಾನಿನಲ್ಲಿ ನೆಲೆನಿಂತು ಸಶಸ್ತ್ರ ಸೈನ್ಯವೊಂದನ್ನು ಕಟ್ಟಲು ಶ್ರೀಗಣೇಶ ಹಾಡಿದ್ದಾರೆ. ನೀವೂ ಅವರಂತೆ ಜರ್ಮನಿ, ಇಟಲಿಯಲ್ಲಿ ಯುದ್ಧ ಕೈದಿಗಳಾಗಿರುವ ಭಾರತೀಯರ ಸಶಸ್ತ್ರ ಪಡೆಯೊಂದನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ಬ್ರಿಟಿಷರ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡಿ. ಜಪಾನ್ ಹಾಗೂ ಜರ್ಮನಿ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುತ್ತವೆ. ಅವರ ಸಹಾಯ ದೊರೆತೊಡನೆ ಬರ್ಮಾ ಅಥವಾ ಬಂಗಾಳಕೊಲ್ಲಿ ಕಡೆಯಿಂದ ಆಕ್ರಮಣ ಮಾಡಿ. ಇಂತಹ ಯಾವುದಾದರೂ ಸಾಹಸ ನಡೆಯದೆ ಭಾರತ ಮುಕ್ತವಾಗಲಾರದು. ನನ್ನ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಸಕ್ತ ಸನ್ನಿವೇಶದಲ್ಲಿ ಅಂತಹ ಸಾಹಸ ಕೈಗೊಳ್ಳಲು ಸಮರ್ಥರಾದ ಇಬ್ಬರು ಮೂವರ ಪೈಕಿ ನೀವು ಒಬ್ಬರು" ಎಂದು ಸುಭಾಷರಿಗೆ ಧೈರ್ಯ ತುಂಬಿ ಸುಭಾಷರ ಮುಂದಿನ ಯೋಜನೆಗೆ ರೂಪುರೇಷೆ ಒದಗಿಸಿದರು. ದೇಹ ಕರಿನೀರ ರೌರವದಿಂದ ಜರ್ಝರಿತಗೊಂಡಿದ್ದರೂ, ವೃದ್ದಾಪ್ಯದಿಂದ ಶಿಥಿಲಗೊಂದಿದ್ದರೂ ಅವರ ಮನಸ್ಸು ಕುಸಿದಿರಲಿಲ್ಲ. INA ಕಟ್ಟಿದ ಸುಭಾಷ್ ಸಿಂಗಾಪುರದಿಂದ ಮಾಡಿದ "ಫ್ರೀ ಇಂಡಿಯಾ ರೇಡಿಯೋ ಭಾಷಣದಲ್ಲಿ ಸ್ಮರಿಸಿದ್ದು ಸಾವರ್ಕರರನ್ನೇ - "ರಾಜಕೀಯ ಪ್ರಬುದ್ಧತೆ ಇಲ್ಲದ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸಿಗರು ಸೈನಿಕರನ್ನು ಹಣಕ್ಕಾಗಿ ಮಾರಿಕೊಂಡವರು ಎಂದು ಹೀಗಳೆಯುತ್ತಿರುವಾಗ ವೀರ ಸಾವರ್ಕರ್ ಸೇನೆಗೆ ಸೇರಿ ಎಂದು ತರುಣರನ್ನು ಹುರಿದುಂಬಿಸುತ್ತಿರುವುದು ಸ್ಪೂರ್ತಿದಾಯಕವಾಗಿದೆ. ಅವರ ಮಾತಿನಂತೆ ಭಾರತ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸೇನೆಗೆ ಬೇಕಾದ ತರುಣ ತಂಡ ಸಿದ್ಧಗೊಂಡಿದೆ."

                    ಸಾವರ್ಕರರ ಹಿಂದುತ್ವದ ಚಿಂತನೆ ಕೇವಲ ಮುಸಲ್ಮಾನ ಮಾನಸಿಕತೆಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲ. ಅದು ಈ ದೇಶ ಹಿಂದಿನಿಂದಲೂ ಪಾಲಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದ ವೇದೋಲ್ಲೇಖಿತ ಚಿಂತನೆಯೂ ಹೌದು. ಭಾರತೀಯ ದೃಷ್ಠಿಯಿಂದ ನೋಡದೆ ಸೆಕ್ಯುಲರ್ ದೃಷ್ಠಿಯಿಂದ ನೋಡುವವರಿಗೆ ಹಿಂದೂಗಳು ಹಾಗೂ ಹಿಂದೂಯೇತರರು ತಂತಮ್ಮ ಧರ್ಮ, ಭಾಷೆ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿಕೊಂಡು ಒಂದೇ ದೇಶದೊಳಗೆ ಎರಡು ಪ್ರತ್ಯೇಕ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಾಗಿ ಬಾಳಬೇಕೆಂಬುದು ಸಾವರ್ಕರ್ ಪ್ರತಿಪಾದನೆ ಅಂತನ್ನಿಸಬಹುದು. ಪ್ರಧಾನ ಜನಾಂಗಕ್ಕೆ ಪರಮಾಧಿಕಾರ ಕೊಡುವುದರಿಂದ ಎರಡು ಜನಾಂಗಗಳು ಪರಸ್ಪರ ಪ್ರೀತಿ ಗೌರವದಿಂದ, ಹೊಂದಾಣಿಕೆಯಿಂದ ಬದುಕಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂದು ಆಲೋಚಿಸುವ ಸೆಕ್ಯುಲರ್ ಚಿಂತಕರಿಗೆ ಅಲ್ಪ ಸಂಖ್ಯಾತ ಜನಾಂಗಕ್ಕೆ ಸಮಾನ ಅಥವಾ ಹೆಚ್ಚಿನ ಅಧಿಕಾರ ಕೊಟ್ಟ ಬಳಿಕವೂ ಆ ಜನಾಂಗಗಳು ಹಿಂದೂಗಳೊಟ್ಟಿಗೆ ಹೊಂದಾಣಿಕೆಯಿಂದ ಬದುಕಿಲ್ಲ/ಬದುಕುತ್ತಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು ಮರೆತು ಹೋಗಿದೆ. ಗಾಂಧಿ ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು(ಖಿಲಾಫತ್ ಚಳುವಳಿ)  ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಚಳುವಳಿಗೆ ವೃಥಾ ತಳುಕು ಹಾಕಲು ಯತ್ನಿಸಿದರು. ಮುಸ್ಲಿಮರನ್ನು ಓಲೈಸಿ ಹಿಂದೂ ಮುಸ್ಲಿಂ ಐಕ್ಯ ಸಾಧಿಸಲು ಮೂರ್ಖ ಪ್ರಯತ್ನ ನಡೆಸಿಯೂ ಮುಸ್ಲಿಮರ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಕಾಫಿರರಾಗಿಯೇ ಉಳಿದರು. ಇನ್ನು ಉಳಿದ ನಾಯಕರ ಪಾಡೇನು? ಕ್ರಿಸ್ತನ ಚಂತನೆಯನ್ನು ಗಾಂಧಿ ಹಿಂದೂ ಧರ್ಮಕ್ಕೆ ಎರವಲು ತಂದು ಅಹಿಂಸೆಯ ನಾಟಕವಾಡಿದರೆ, ಸಾವರ್ಕರ್ ಕಾಯಾ ವಾಚಾ ಮನಸಾ "ಅಹಿಂಸಾ ಪರಮೋ ಧರ್ಮ, ಧರ್ಮ ಹಿಂಸಾ ತಥೈವಚಾ" ಎಂದು ಆಚರಿಸಿದರು. ವಿಪರ್ಯಾಸ ಹಾಗೂ ವಿಷಾದವೆಂದರೆ ಭಾರತದ ರಾಜಕಾರಣ ಸಾವರ್ಕರರ ಸನಾತನ ಚಿಂತನೆಯನ್ನು ಅನುಸರಿಸುವ ಬದಲು ಗಾಂಧಿಯ ಸೆಕ್ಯುಲರ್, ನಾಟಕದ, ಸ್ವಜನಪಕ್ಷಪಾತದ, ಸ್ವಹಿತದ ರಾಜಕಾರಣವನ್ನು ತನ್ನದಾಗಿಸಿಕೊಂಡಿತು.

                      ಬಯಸಿದ್ದರೆ ಜನಪ್ರಿಯತೆಯ ಅಲೆಯಲ್ಲಿ ಚುನಾವಣೆ ಗೆಲ್ಲಬಹುದಾಗಿದ್ದ ಸಾವರ್ಕರ್ ಹಿಂದೂಗಳ ಐಕ್ಯತೆ, ದೇಶದ ಸಮಗ್ರತೆಗೆಗಾಗಿಯೇ ತಮ್ಮ ಜೀವ ತೇಯ್ದರು. ಮೊಟ್ಟಮೊದಲ ಬಾರಿ ಹರಿಜನೋದ್ಧಾರದ ಬಗ್ಗೆ ಧ್ವನಿ ಎತ್ತಿ ರತ್ನಗಿರಿಯ ಪತಿತ ಪಾವನ ಮಂದಿರದ ಮೂಲಕ ಅವರಿಗೆ ದೇವಾಲಯ ಪ್ರವೇಶ ಕಲ್ಪಿಸಿದ ಸಮಾಜ ಸುಧಾರಕನಾತ. ಆತ ಕೇವಲ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಯಲ್ಲ. ಇತಿಹಾಸಕಾರ, ಅಪ್ರತಿಮ ವಾಗ್ಮಿ, ಭಾಷಾ ಶುದ್ಧಿಕಾರ, ಶುದ್ಧಿ ಚಳುವಳಿಯ ನೇತಾರ, ಪಂಚಾಂಗದ ಸುಧಾರಕ, ಕಾದಂಬರಿಕಾರ, ಕಾವ್ಯ ಸುಧಾರಕ, ನಾಟಕಕಾರ, ನಿಬಂಧಕ, ಧರ್ಮ ಸುಧಾರಕನೂ ಹೌದು. ಹೌದು. ಸೋತೆನೆಂಬ ಭಾವ ಕಾಡಿದಾಗ, ಕಷ್ಟ ಕೈ ಜಗ್ಗಿದಾಗ, ಪ್ರಯತ್ನ ವಿಫ಼ಲವಾದಾಗ, ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಜರ್ಜರಿತನಾದಾಗ ದೇಹವಿಡೀ ಒಮ್ಮೆ ಮಿಂಚಿನ ಸಂಚಾರವಾಗುವಂತೆ ಮಾಡಿ ಚೈತನ್ಯ ತುಂಬುವ ಹೆಸರೇ "ವೀರ ಸಾವರ್ಕರ್". ವೀರ ಸಾವರ್ಕರ್ ಅಂದಾಕ್ಷಣ ಹೃದಯ ತುಂಬಿ ಭಾವ ಲಹರಿ ಮೀಟ ತೊಡಗುತ್ತದೆ. ಅದು  ಹಿಮಾಲಯದೆತ್ತರದ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ. ದಶದಿಕ್ಕುಗಳಿಗೂ ಹರಿದ ಅಪಾರ ಪ್ರತಿಭೆಯನ್ನು, ವಿದ್ವತ್ತನ್ನು ದೇಶಕ್ಕಾಗಿ ಮಾತ್ರ ವಿನಿಯೋಗಿಸಿದ ಅನುಪಮ ಸತ್ವ. ಅದು ದೇಶಪ್ರೇಮದ ಖಜಾನೆ. ಸಾಹಿತ್ಯದ ಖನಿ. ಕಾವ್ಯ, ವಾಕ್ಚಾತುರ್ಯ, ಸಂಘಟನಾ ಶಕ್ತಿಯ ಗಣಿ. ಭವ್ಯ ಭಾರತದ ಮುಕುಟಮಣಿ!

                        ಯಾವ ಭಾರತಕ್ಕಾಗಿ ಸಾವರ್ಕರ್ ತಾನು, ತನ್ನ ಪರಿವಾರ, ಬಂಧುಬಳಗ, ಸ್ನೇಹಿತ ವರ್ಗ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ತನ್ನ ಸಂಪರ್ಕಕ್ಕೆ ಬಂದ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಸಹಸ್ರ ಸಹಸ್ರ ಭಾರತೀಯರನ್ನು ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿಗಳನ್ನಾಗಿಸಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಯಜ್ಞಕ್ಕೆ ಹವಿಸ್ಸನ್ನಾಗಿಸಿದರೋ, ಯಾವ ಭಾರತಕ್ಕಾಗಿ ಸಾಲು ಸಾಲು ಗುಂಡಿನ ಮಳೆಯನ್ನೂ ಲಿಕ್ಕಿಸದೆ ಅಗಾಧ ಸಾಗರವನ್ನು ಈಜಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ತಹತಹಿಸಿದರೋ, ಯಾವ ಭಾರತಕ್ಕಾಗಿ ೫೦ ವರ್ಷಗಳ ಕರಿ ನೀರಿನ ಶಿಕ್ಷೆಯನ್ನು ಎದುರಿಸಿ ನಿರ್ಲಿಪ್ತರಾಗಿ ಅಂಡಮಾನಿಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದರೋ, ಯಾವ ಭಾರತಕ್ಕಾಗಿ ಸಾವರ್ಕರ್ ಎತ್ತಿನ ಹಾಗೆ ಗಾಣ ಸುತ್ತಿ, ತೆಂಗಿನ ನಾರು ಸುಲಿದು ಛಡಿ ಏಟು ತಿಂದರೋ… ಆ ಭಾರತ ಅವರಿಗೆ ಕೊನೆಗೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾದರೂ ಏನು…? ಸಾವರ್ಕರ್ ಬಿಡುಗಡೆಯಾದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಏರ್ಪಡಿಸಿದ್ದ ಮೆರವಣಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸಿಗರು ಕಲ್ಲುತೂರಿದರು. ಬ್ರಿಟಿಷರು ಮುಟ್ಟುಗೋಲು ಹಾಕಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಸಾವರ್ಕರರ ಮನೆಯನ್ನು ಹಿಂದಿರುಗಿಸುವುದಕ್ಕೂ ನೆಹರೂ ಒಲ್ಲೆ ಎಂದರು. ಆಂಗ್ಲರ ವಿರುದ್ದ ನಿರಂತರ ಬಡಿದಾಡಿ ಬೆಂಡಾದ ಆ ಮುದಿ ಜೀವವನ್ನು ಸ್ವತಂತ್ರ ಭಾರತ ಎರಡೆರಡು ಬಾರಿ ಜೈಲಿಗೆ ನೂಕಿತು. ಗಾಂಧಿ ಹತ್ಯೆಯ ಸುಳ್ಳು ಆರೋಪ ಹೊರಿಸಿ ಒಮ್ಮೆ, ಪಾಕಿಸ್ಥಾನದ ಪ್ರಧಾನಿ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಭೇಟಿ ನೀಡಿದಾಗ ಆತನಿಗೆ ತೊಂದರೆಯಾಗಬಾರದೆಂದು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ. ಸ್ಟಾಲಿನ್ ಗೆ ಶೃದ್ಧಾಂಜಲಿ ಸಲ್ಲಿಸಿದ ಭಾರತದ ಸಂಸತ್ತಿಗೆ ಸಾವರ್ಕರ್ ನೆನಪೇ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ಮಣಿಶಂಕರ್ ಅಯ್ಯರ್ ಎಂಬ ದೇಶದ್ರೋಹಿ ಸಾವರ್ಕರ್ ಅಂಡಮಾನಿನ ಕಲ್ಲಿನ ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ ಬರೆದ ಕಾವ್ಯಗಳನ್ನು ಅಳಿಸಿ ಹಾಕಿ ಬಿಟ್ಟ. ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಸಾವರ್ಕರ್ ಫಲಕವನ್ನೂ ಕಿತ್ತೊಗೆದ. ಎನ್.ಡಿ.ಎ ಸರ್ಕಾರ ಸಾವರ್ಕರ್ ಮೂರ್ತಿಯನ್ನು ಸಂಸತ್ ಭವನದಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾಪಿಸಲು ಮುಂದಾದಾಗ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸಿಗರು ಆ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳದೇ ದೂರ ಉಳಿದರು. ಇಂದಿಗೂ ವಿದ್ಯಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಸಾವರ್ಕರ್ ಬಗೆಗೆ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಬಾರದೆಂಬ ‘ಅಲಿಖಿತ ಆಜ್ಞೆ’ ಹಾಗೂ ‘ಅಘೋಷಿತ ನಿರ್ಧಾರ’ಗಳಿವೆ.

                      ಈಗ ಸಾವರ್ಕರರಿಗೆ ಭಾರತ ರತ್ನ ಕೊಡುತ್ತೇವೆಂದು ಭಾಜಪಾ ತನ್ನ ಚುನಾವಣಾ ಪ್ರಣಾಳಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಘೋಷಿಸಿದ್ದೇ ತಡ, ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ವಿರೋಧಿಗಳೆಲ್ಲರ ರೋಮ ನೆಟ್ಟಗಾಗಿದೆ. ಸಾವರ್ಕರ್ ಎಂಬ ಹೆಸರನ್ನೂ ಕೇಳಿದಾಕ್ಷಣ ಬ್ರಿಟಿಷರು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಅಂದಿನ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸರ ಎದೆಯಲ್ಲೂ ಅವಲಕ್ಕಿ ಕುಟ್ಟುತ್ತಿತ್ತು. ಇಂದಿನ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸಿಗರ ಎದೆಯಲ್ಲೂ! ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರಿಗಳ ಗುರುಗಳು, ಸಮಾಜವನ್ನು ಅಹಿಂದ ಎನ್ನುತ್ತಾ ಜಾತಿ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ಒಡೆದವರು, ಮತಾಂಧನೂ, ಕ್ರೂರಿಯೂ ಆದ ಟಿಪ್ಪು ಎಂಬ ನರಹಂತಕನನ್ನು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಗಾರ ಎನ್ನುತ್ತಾ ಅವನ ಜನ್ಮದಿನವನ್ನು ರಾಜ್ಯಾದ್ಯಂತ ಆಚರಿಸ ಹೊರಟ ಇತಿಹಾಸ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ಗೋಸುಂಬೆಗಳು ವೀರ ಸಾವರ್ಕರ್ ಎಂಬ ಪುಣ್ಯಪುರುಷನನ್ನು, ತ್ಯಾಗಮೂರ್ತಿಯನ್ನು ಜರೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಪ್ರಿನ್ಸ್ ಆಗಾ ಖಾನನ ಅರಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮಲಗಿದ್ದನ್ನೇ ಜೈಲುವಾಸ ಎಂದು ತಿಳಿದ ಗುಲಾಮರಿಗೆ ಕರಿನೀರ ಶಿಕ್ಷೆ ಅರ್ಥವಾಗುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ? ನಾಚಿಕೆ, ಮಾನ, ಮರ್ಯಾದೆ ಬಿಟ್ಟ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳೇ; ತನ್ನಿಡೀ ಪ್ರತಿಭೆ, ಜೀವ, ಜೀವನವನ್ನು, ತನ್ನ ಸಂಸಾರ, ಬಂಧುಬಳಗ, ತನ್ನ ಸಂಪರ್ಕಕ್ಕೆ ಬಂದ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಯಜ್ಞಕ್ಕೆ ಆಹುತಿಯಾಗಿ ಅರ್ಪಿಸಿದ ತ್ಯಾಗಮೂರ್ತಿಯನ್ನು ನಿಂದಿಸುವ ಮುನ್ನ ಯೋಚಿಸಿ. ನೀವಿವತ್ತು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಸುಖವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾ, ರಾಜಕೀಯ ಸ್ಥಾನಮಾನಗಳನ್ನು ಗಳಿಸುತ್ತಾ ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ನೆಮ್ಮದಿಯಾಗಿ ಇದ್ದೀರಿ ಎಂದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣರು ಅವರು. ಅವರ ಋಣ ನಿಮ್ಮ ಮೇಲಿದೆ.

ನಾಡಹಬ್ಬ; ಎಲ್ಲರನೂ, ಎಲ್ಲವನೂ ಒಳಗೊಳ್ಳುವ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಪರಂಪರೆ ದಸರಾ

ನಾಡಹಬ್ಬ; ಎಲ್ಲರನೂ, ಎಲ್ಲವನೂ ಒಳಗೊಳ್ಳುವ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಪರಂಪರೆ ದಸರಾ


             ಎಂಟು ಮೀಟರ್ ಎತ್ತರದ, ಮೇಲೆ 23 ಚದರ ಮೀಟರ್ ವಿಸ್ತೀರ್ಣವುಳ್ಳ ಬೃಹದಾಕಾರದ ದಿಬ್ಬವೊಂದರ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ರಾಜ ವಿಜೃಂಭಣೆ, ಸಂಭ್ರಮ ಸಡಗರಗಳಿಂದ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಉತ್ಸವವನ್ನು ಕಣ್ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ವಿವಿಧ ರಾಜ್ಯಗಳ ರಾಜಾಧಿರಾಜರು, ಮಹಾಸೇನಾನಿಗಳು ಅದರ ವೈಭವವನ್ನು ಕಣ್ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಬೆರಗಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅಲ್ಲಿ ಸೇನೆಯ ಕವಾಯತು ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ; ಗಾನ-ನಾಟ್ಯ ವೈಭವಗಳಿವೆ; ರಾಜ ಮೊಗೆ ಮೊಗೆದು ತನ್ನ ಸೈನಿಕ, ಸೇವಕರಿಗೆ ಉಡುಗೊರೆಗಳನ್ನು ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆ; ಜನ ಈ ವೈಭವವನ್ನು ನೋಡಲು ಎರಡು ಕಣ್ಣು ಸಾಲದು ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದಾರೆ; ಅಲ್ಲಿ ರಾಜ್ಯದ ಶಕ್ತಿ, ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ಸಂಪತ್ತು, ಸಾಧನೆಗಳನ್ನು ಜಗತ್ತಿನೆದುರುಗಡೆ ತೆರೆದಿಡಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಇಂತಹಾ ರಾಜ್ಯ ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಯಾವುದಿದ್ದೀತು? ಯಾವ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಬೀದಿ ಬೀದಿಗಳಲ್ಲಿ ಚಿನ್ನವನ್ನು ಮಾರಲಾಗುತ್ತಿತ್ತೋ ಅಂತಹಾ ವಿಜಯನಗರ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯವಲ್ಲದೆ ಮತ್ಯಾವುದಿದ್ದೀತು? ಹೌದು, ಒರಿಸ್ಸಾದ ಗಜಪತಿಯ ಗರ್ವಭಂಗ ಮಾಡಿದ ನೆನಪಿಗಾಗಿ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣದೇವರಾಯನಿಂದ ಕಟ್ಟಲ್ಪಟ್ಟಿತ್ತು ಆ "ಮಹಾನವಮಿ ದಿಬ್ಬ". ರಾಯಚೂರು ವಿಜಯದ ಬಳಿಕವಂತೂ ಮಹಾನವಮಿ ಉತ್ಸವದ ವೈಭವ ಗಗನಕ್ಕೇರಿತ್ತು.

                ವಿಜಯನಗರದ ರಾಯರು ಮಹಾನವಮಿ ಉತ್ಸವವನ್ನು ಹಿಂದಿನಿಂದಲೂ ಆಚರಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದಕ್ಕೊಂದು ಭವ್ಯ ರೂಪ ಕೊಟ್ಟವ ಕೃಷ್ಣರಾಯ. ಉತ್ಸವದ ವಿಜೃಂಭಣೆಗೆ ಕೇವಲ ಸಾಲು ಸಾಲು ಗೆಲುವುಗಳು ಕಾರಣವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದರ ಹಿಂದೆ ಜಾತಿ, ಮತ, ತತ್ತ್ವಗಳ ವೈರುಧ್ಯಗಳನ್ನು ಪಕ್ಕಕ್ಕಿರಿಸಿ ನಾವೆಲ್ಲಾ ಒಂದು ಎಂಬ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಹಿಂದೂಗಳಲ್ಲಿ ತುಂಬಿ ಜನತೆಯನ್ನು ಸಂಘಟಿಸುವುದು ರಾಯನ ದೂರದೃಷ್ಟಿಯ ಘನ ಉದ್ದೇಶವಿತ್ತು. ಮಹಾನವಮಿ ಉತ್ಸವವನ್ನು ವೈಭವದಿಂದ ಆಚರಿಸಿ, ವಿಜಯನಗರದ ಶಕ್ತಿ ಸಾಮರ್ಥ್ಯಗಳನ್ನು ಜಗತ್ತಿನೆದುರು ತೆರೆದಿಟ್ಟು ಮತ್ತೆಂದೂ ಆಕ್ರಮಣಕಾರರು ವಿಜಯನಗರದ ಕಡೆಗೆ ಕಣ್ಣೆತ್ತಿ ನೋಡದಂತಹಾ ಒಗ್ಗಟ್ಟನ್ನು, ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಜಗತ್ತಿಗೆ ಅವನು ತೋರಿಸಿಕೊಡಬೇಕಿತ್ತು. ರಂಗೋಲಿ, ಚಿತ್ತಾರ, ಅಲಂಕಾರ, ಪೂಜೆ, ಹವನ, ನಾಟ್ಯ, ಗಾಯನ, ಅಂಬಾರಿಯೊಂದಿಗೆ ರಾಯನನ್ನು ಹೊತ್ತ ಆನೆಯ ಗಂಭೀರ ನಡೆ, ಗೊಂಬೆಯಾಟ ಆದಿಯಾಗಿ ವಿವಿಧ ಪ್ರದರ್ಶನಗಳು, ಆಟಗಳು, ಇಂದ್ರಜಾಲಾದಿಗಳು, ಕುಸ್ತಿ, ಕವಾಯತುಗಳು, ಶಸ್ತ್ರಪೂಜೆ, ಗೋಪೂಜೆ ಹೀಗೆ ಆರಂಭವಾದ ಉತ್ಸವದ ವೈಭವದಲ್ಲಿ ತೇಲಿಹೋದ ಜನತೆ, ಯೋಧರು ಹಬ್ಬದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟಾಗಿದ್ದಲ್ಲದೇ ತಮಗರಿವಿಲ್ಲದಂತೆ ತಮ್ಮೊಳಗಿನ, ತಮ್ಮ ನಡುವಣ ವಿಶ್ವಾಸವನ್ನು ವೃದ್ಧಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಸ್ವತಃ ರಾಯ ಮಹಾನವಮಿ ದಿಬ್ಬದ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ಗಜ ಪಡೆ, ಅಶ್ವ ಪಡೆ, ಸೈನ್ಯದ ಕವಾಯತುಗಳು, ಪಿರಂಗಿಗಳು ಮತ್ತು ಆಯುಧಗಳ ಶಕ್ತಿ ಪ್ರದರ್ಶನಗಳನ್ನು ವೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ವಿವಿಧ ರಾಜ್ಯಗಳ ರಾಜ ಮಹಾರಾಜರುಗಳು, ಸಾಮಂತರು, ಮಂತ್ರಿಗಳು, ಸೇನಾಧಿಪತಿಗಳು, ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಅತಿಥಿಗಳಾಗಿ ಭಾಗವಹಿಸಿ ವಿಜಯನಗರದ ಈ ಶಕ್ತಿ, ಸಾಮರ್ಥ್ಯ, ಸೇನಾಬಲ, ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ಪರಂಪರೆ, ಶೌರ್ಯ, ಸಾಧನೆ, ಸಂಪತ್ತು, ವೈಭವಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಬೆರಗಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. 11ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲೇ ವಿದೇಶಿ ಪ್ರವಾಸಿಗ ಅಲ್ಬೆರೋನಿ, 15-16ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಪರ್ಷಿಯಾದ ಅಬ್ದುಲ್ ರಜಾಕ್, ಇಟಲಿಯ ನಿಕೋಲಕೊಂಟಿ, ಪೋರ್ಚುಗೀಸಿನ ಡೊಮಿಂಗೋಪಾಯಸ್ (1520-1522) ಮೊದಲಾದವರು ವಿಜಯನಗರ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ವೈಭವೋಪೇತವಾದ ದಸರಾ ಮಹೋತ್ಸವವನ್ನು ಕೊಂಡಾಡಿ ತಮ್ಮ ಪ್ರವಾಸ ಕಥನಗಳಲ್ಲಿ ದಾಖಲಿಸಿದ್ದಾರೆ.
ವಿಜಯನಗರದ ಸಾಮಂತರಾಗಿ ಶ್ರೀರಂಗಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿ ಆಳ್ವಿಕೆಯನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದವರು ಯದುರಾಯ, ಕೃಷ್ಣರಾಯ ಸಹೋದರರು(ಕ್ರಿ.ಶ. 1399). ಕ್ರಿ.ಶ 1610ರಲ್ಲಿ ಒಂದನೇ ರಾಜಒಡೆಯರು ವಿಜಯನಗರದ ರಾಜಪರಂಪರೆಯಂತೆ ಮಹಾನವಮಿ ಉತ್ಸವವನ್ನು ಆರಂಭಿಸಿದರು. ಮುಮ್ಮಡಿ ಕೃಷ್ಣರಾಜ ಒಡೆಯರು ರಾಜಧಾನಿಯನ್ನು ಶ್ರೀರಂಗಪಟ್ಟಣದಿಂದ ಮೈಸೂರಿಗೆ ಬದಲಾಯಿಸಿ ಮೈಸೂರಿನಲ್ಲಿ ದಸರಾ ಆಚರಣೆಯನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸಿದರು. ಹಾಗೆ ಪ್ರಾರಂಭಗೊಂಡ ದಸರಾ ರಾಜರ್ಷಿ ನಾಲ್ವಡಿ ಕೃಷ್ಣರಾಜ ಒಡೆಯರ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ವಿಶ್ವ ಮನ್ನಣೆಗಳಿಸಿ, ವಿದೇಶಿಯರನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸಿತು. ಮೈಸೂರಿಗರ ಜನ ಜೀವನದ ಭಾಗವಾಗಿ, ಭಾವೈಕ್ಯತೆಯನು ಬೆಸೆಯುವ ಸಂಕೇತದ ಹಬ್ಬವಾಯಿತು. ಅರಸರ ಘೋಷಣೆಯಂತೆಯೇ ಕರ್ನಾಟಕದ ನಾಡಹಬ್ಬವೆನಿಸಿತು.

                  ದಸರಾ ಸಂಭ್ರಮ ಮೈಸೂರಿನಲ್ಲಿ ಎರಡು ತಿಂಗಳ ಮುಂಚೆಯೇ ಗರಿಗೆದರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಆನೆಗಳು ಕಾಡಿನಿಂದ ಬಂದು ಅರಮನೆ ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ವಾಸ್ತವ್ಯ ಹೂಡುತ್ತವೆ. ಆನೆಗಳ ಆರೈಕೆಗೆ ಮಾವುತ, ಕಾವಾಡಿಗ ಕುಟುಂಬವೂ ಬರುತ್ತದೆ. ರಸ್ತೆಗಳೆಲ್ಲಾ ಹೊಸ ಜೀವ ಪಡೆಯುತ್ತವೆ. ಸೊರಗಿದ್ದ ಗೋಡೆ, ಕಟ್ಟಡಗಳು ಬಣ್ಣಬಣ್ಣದ ಚಿತ್ತಾರದಲ್ಲಿ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತವೆ. ಇಡೀ ನಗರಕ್ಕೆ ದೀಪಾಲಂಕಾರ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಮೈಸೂರು ನಗರವನ್ನು ದೀಪಗಳೊಟ್ಟಿಗೆ ರಾತ್ರಿ ನೋಡುವುದೇ ಒಂದು ಸೊಬಗು. ರಂಗೋಲಿ, ಚಿತ್ತಾರಗಳು ಆಕರ್ಷಿಸುತ್ತವೆ. ಮದುವಣಗಿತ್ತಿಯಂತೆ ನಗರ ಅಲಂಕೃತಗೊಂಡಿರುತ್ತದೆ. ಚಾಮುಂಡಿಬೆಟ್ಟದಲ್ಲಿ ತಾಯಿ ಚಾಮುಂಡೇಶ್ವರಿಗೆ ಪೂಜೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದಾಗ ದಸರಾಕ್ಕೆ ವಿಧ್ಯುಕ್ತ ಚಾಲನೆ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಒಡೆಯರು ಆಶ್ವಯುಜ ಪಾಡ್ಯದ ದಿನ ಸಪತ್ನೀಕರಾಗಿ ತಾಯಿ ಚಾಮುಂಡೇಶ್ವರಿಯನ್ನು ಪೂಜಿಸಿ, ನವರಾತ್ರಿಯ ವ್ರತಕ್ಕಾಗಿ ಕಂಕಣ ತೊಡುತ್ತಾರೆ. ಅಂಬಾವಿಲಾಸ ಅರಮನೆಯಲ್ಲಿ ಧಾರ್ಮಿಕ ವಿಧಿವಿಧಾನಗಳು ಒಂಬತ್ತು ದಿನವೂ ನಡೆಯುತ್ತವೆ. ಪಟ್ಟದ ಆನೆ, ಗೋವಿಗೆ ನಿತ್ಯವೂ ಪೂಜೆ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ಖಾಸಗಿ ದರ್ಬಾರ್ ಮೈಸೂರು ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಎಲ್ಲ ಆಚರಣೆಗಳ ಜೊತೆಗೆ ರಾಜಮನೆತನ ವೈಭವವನ್ನು ಸಾರಿ ಹೇಳುತ್ತದೆ. ಈ ಆಚರಣೆಯ ಸೊಬಗು ಮೈಸೂರು ಮೂಲದ ಹಲವು ಮನೆಗಳಲ್ಲೂ ವಾಡಿಕೆಯಲ್ಲಿದೆ.

                 ದಸರೆ ಎಂದೊಡನೆ ನಮಗೆ ನೆನಪಾಗುವುದು ಮೈಸೂರು ಒಡೆಯರ ದರ್ಬಾರಿನ ವೈಭವ; ವಿದ್ಯುತ್ ದೀಪಗಳಿಂದ ಜಗಮಗಿಸುವ ಅರಮನೆ;ಚಿನ್ನದ ಅಂಬಾರಿ ಹೊತ್ತ ಗಜಪಡೆಯ ಗಾಂಭೀರ್ಯದ ನಡಿಗೆಯ ಜಂಬೂ ಸವಾರಿ;ಪಂಜಿನ ಕವಾಯತು. ಹಳೆಯ ಅರಮನೆ 1897ರಲ್ಲಿ ಆಕಸ್ಮಿಕವಾಗಿ ಬೆಂಕಿಗೆ ಆಹುತಿಯಾದ ನಂತರ ಈಗಿರುವ ಗ್ರಾನೈಟ್ ಶಿಲೆಯ ಭವ್ಯವಾದ ಅರಮನೆ ನಿರ್ಮಾಣವಾಯಿತು. ಸುವರ್ಣ ಧ್ವಜದ ಕನಕ ಲೇಪಿತ 145 ಅಡಿ ಎತ್ತರದ ಸುಂದರ ಶಿಖರ, ವಿಜಯನಗರದ ಅರಸ ಶ್ರೀರಂಗರಾಯರು ಕ್ರಿ.ಶ. 1610ರಲ್ಲಿ ಮೈಸೂರಿನ ರಾಜ ಒಡೆಯರಿಗೆ ಕೊಟ್ಟ ಸಿಂಹಾಸನ ಮನಸೆಳೆಯುತ್ತವೆ. ದೇವಿಯು ಶಕ್ತಿ ಸ್ವರೂಪಿಣಿಯಾಗಿ ಮಹಿಷ, ರಕ್ತಬೀಜ, ಶುಂಭ-ನಿಶುಂಭಾದಿ ರಕ್ಕಸರನ್ನು ಸಂಹರಿಸಿದ್ದು ಶರನ್ನವರಾತ್ರಿಯ ಸಮಯದಲ್ಲೇ. ಹಾಗಾಗಿ ಶರನ್ನವರಾತ್ರಿಯ ಒಂಬತ್ತೂ ದಿನ ದುರ್ಗೆಗೆ ವಿಶೇಷ ಪೂಜೆ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ದುರ್ಗಾಷ್ಟಮಿಯ ದಿನ ನಾಡದೇವಿ ಚಾಮುಂಡೇಶ್ವರಿಯ ಪ್ರೀತ್ಯರ್ಥ ವಿಶೇಷ ಪೂಜೆ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ಮರ್ಯಾದಾ ಪುರುಷೋತ್ತಮ ಶ್ರೀರಾಮನು ರಾವಣಾಸುರನನ್ನು ಸಂಹರಿಸಿದ ದಿನ ವಿಜಯದಶಮಿ. ವಿಜಯದಶಮಿಯ ದಿನ ಸೀಮೋಲ್ಲಂಘನ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ಹಿಂದೆ ಅಂದು ಮಹಾರಾಜರು ಚಿನ್ನದಂಬಾರಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ತಮ್ಮ ಸೈನ್ಯ ಸಮೇತ ಬನ್ನಿ ಮಂಟಪಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಹಿಂದೆ ಆಯುಧಗಳನ್ನು ಬನ್ನಿ ವೃಕ್ಷದಲ್ಲಿ ಸಂರಕ್ಷಿಸಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಪಾಂಡವರು ಅಜ್ಞಾತವಾಸಕ್ಕೆ ತೆರಳುವ ಮುನ್ನ ಬನ್ನಿ ವೃಕ್ಷದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಆಯುಧಗಳನ್ನು ಬಚ್ಚಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ಆಜ್ಞಾತವಾಸ ಮುಗಿದ ಬಳಿಕ ಬನ್ನಿ ವೃಕ್ಷಕ್ಕೆ ಪೂಜೆ ಸಲ್ಲಿಸಿ ಮರಳಿ ಆಯುಧಗಳನ್ನು ಪಡೆದರು. ಆ ಸಂಪ್ರದಾಯವೇ ಇಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರಿದಿದ್ದು ಬನ್ನಿ ವೃಕ್ಷದ ಪೂಜೆ ಜೊತೆಗೆ ಬನ್ನಿಯನ್ನು ಹಂಚುವ ವಾಡಿಕೆಯೂ ಮುಂದುವರೆದಿದೆ. ಆದರೆ ಈಗ ಚಿನ್ನದ ಅಂಬಾರಿಯಲ್ಲಿ ರಾಜರ ಬದಲು ನಾಡದೇವತೆ ಚಾಮುಂಡೇಶ್ವರಿಯನ್ನು ಕೂರಿಸಿ ಬನ್ನಿಮಂಟಪಕ್ಕೆ ಕರೆತರಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದೇ ಎಲ್ಲರ ನೆಚ್ಚಿನ ಜಂಬೂ ಸವಾರಿ.

                ಜಂಬೂ ಸವಾರಿಯಂದು 750 ಕಿಲೋ ತೂಕದ ಚಿನ್ನದ ಅಂಬಾರಿ ಹೊತ್ತು ರಾಜಗಾಂಭೀರ್ಯದಿಂದ ಸಾಗುವ ಪಟ್ಟದ ಆನೆಯೇ ಎಲ್ಲರ ಕಣ್ಮಣಿ. ಮಂದಗತಿಯಲಿ, ರಾಜಗಾಂಭೀರ್ಯದಿಂದ ಅರಮನೆಯ ಆವರಣದಿಂದ ಬನ್ನಿ ಮಂಟಪದತ್ತ ಅಲಂಕೃತಗೊಂಡು ಸಾಗುವ ಗಜಸಮೂಹದ ಸೊಬಗನ್ನು ನೋಡಲು ಕಣ್ಗಳೆರಡು ಸಾಲವು. ಈ ಅತ್ಯಾಕರ್ಷಕ ಮೆರವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಬಿಂಬಿಸುವ ವೈವಿಧ್ಯಮಯ ಚಿತ್ರಗಳು, ಕುದುರೆ, ಕಾಲಾಳುಗಳು, ಪೋಲೀಸ್ ಬ್ಯಾಂಡ್, ನಂದಿಧ್ವಜ ಜೊತೆಗೆ ಸಂಗೀತ, ಸಾಹಿತ್ಯ, ಚಿತ್ರಕಲೆ, ಕುಸ್ತಿ, ಜಟ್ಟಿ ಕಾಳಗ, ಮಲ್ಲಯುದ್ಧ, ನಾಟಕ, ಜನಪದ ಕುಣಿತ ಮುಂತಾದ ಕಲೆಗಳ ಪ್ರದರ್ಶನ ಮನಸೂರೆಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಹಿಂದೆ ಬಂಗಾರದ ಅಂಬಾರಿಯಲ್ಲಿ ಮಹಾರಾಜರ ದರ್ಶನ ನೋಡುಗರಿಗೆ ರೋಮಾಂಚನ ಉಂಟುಮಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಸೈನಿಕರ ಕವಾಯತು, ಕಾಲಾಳುಗಳ ಪಥಸಂಚಲನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಹಬ್ಬವನ್ನುಂಟುಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಚಾಮುಂಡಿ ಬೆಟ್ಟದ ಮೇಲೂ ಪೂಜೆ, ಉತ್ಸವ, ತೆಪ್ಪೋತ್ಸವ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದವು. ಬನ್ನಿ ಪೂಜೆ ಬಳಿಕ ಅಂಬಾರಿ ಮೆರವಣಿಗೆ ಅರಮನೆಗೆ ಹಿಂದಿರುಗುವಾಗ ವಿದ್ಯುತ್ ದೀಪಗಳ ಅಲಂಕಾರದ ಹಿನ್ನಲೆಯಲ್ಲಿ ಮೈಸೂರು ನಗರ ಕಿನ್ನರ ಲೋಕವನ್ನು ನೆನಪಿಸುವಂತೆ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ಬಾಣ ಬಿರುಸು ಪ್ರದರ್ಶನ ನಡೆದು ಇಡೀ ಮೈಸೂರು ದೀಪಾಲಂಕಾರದಿಂದ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತಾ ನಾಡಿನ ಎಲ್ಲ ಭಾಗಗಳಿಂದ ಪ್ರವಾಸಿಗರನ್ನೂ, ವಿದೇಶಿಯರನ್ನೂ ಆಕರ್ಷಿಸುತ್ತಾ ಬಂದಿದೆ.

               ಮೈಸೂರು ಹಿಂದಿನಿಂದಲೂ ಕಲೆ, ಕಲಾವಿದರನ್ನು ಪೋಷಿಸಿದ ನಗರಿ. ದಸರೆಯಂತೂ ದೇಶದಾದ್ಯಂತ ಕಲಾವಿದರನ್ನು ಕೈಬೀಸಿ ಕರೆದು ತಮ್ಮ ಪ್ರತಿಭೆಯನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸಲು ವೇದಿಕೆ ಒದಗಿಸುತ್ತದೆ. ಡೊಳ್ಳು, ವೀರಗಾಸೆ, ಪೂಜಾ ಕುಣಿತ, ಕಂಸಾಳೆ, ಚಂಡೆ ಮುಂತಾದ ಜನಪದ ಕಲಾವಿದರು ದಸರಾದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಪ್ರತಿಭೆ ಅನಾವರಣಗೊಳಿಸುತ್ತಾರೆ. ಸಂಗೀತ, ನಾಟ್ಯಗಾರರಿಗೂ ಸೂಕ್ತ ಅವಕಾಶ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಮೈಸೂರಿನ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ನಾನಾ ಕಾಲೇಜು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ನೃತ್ಯ ಪ್ರದರ್ಶನ ನೀಡಿ ಗಮನ ಸೆಳೆಯುತ್ತಾರೆ. ರಂಗಾಯಣದ ನಾಟಕೋತ್ಸವ, ಯುವ ಸಂಭ್ರಮದಂತಹಾ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ನಡೆಯುತ್ತವೆ. ಹಿಂದೆ ಅರಮನೆ ಮತ್ತು ಜಗನ್ಮೋಹನ ಅರಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದವು. ಆದರೆ, ಇದೀಗ ಕಲಾಮಂದಿರ, ಪುರಭವನ, ಚಿಕ್ಕಗಡಿಯಾರ, ವೀಣೆ ಶೇಷಣ್ಣ ಭವನದಲ್ಲಿ ವಿವಿಧ ನೃತ್ಯ ರೂಪಕ ಹಾಗೂ ನಾಟಕ ಪ್ರದರ್ಶನ ನಡೆಯುತ್ತವೆ. ವಸ್ತ್ರ, ಪುಸ್ತಕ ಮೇಳ, ಆಹಾರ ಮೇಳ, ಗೊಂಬೆಗಳ ಪ್ರದರ್ಶನ, ಕರಕುಶಲ ಮೇಳ, ಓಪನ್ ಬಸ್, ಏರ್ ಶೋ, ಗಾಳಿಪಟ ಉತ್ಸವ, ಹೆಲಿಕಾಪ್ಟರ್ ರೈಡ್, ಕ್ರೀಡೆಯನ್ನು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಲು ರಾಜ್ಯಮಟ್ಟದ ಕ್ರೀಡೋತ್ಸವ ನಡೆಯುತ್ತದೆ. ಹತ್ತೂ ದಿನ ದಸರಾ ಸಂಗೀತೋತ್ಸವ, ದಸರಾ ನಾಟಕೋತ್ಸವ, ದಸರಾ ಜನಪದೋತ್ಸವ, ದಸರಾ ಕವಿಗೋಷ್ಠಿ, ದಸರಾ ಚಲನಚಿತ್ರೋತ್ಸವ, ದಸರಾ ಫಲಪುಷ್ಪ ಪ್ರದರ್ಶನ, ದಸರಾ ಕುಸ್ತಿ ಪ್ರದರ್ಶನ, ಬೊಂಬೆ ಪ್ರದರ್ಶನ, ದಸರಾ ಆಹಾರ ಮೇಳ, ಯುವದಸರಾ, ರೈತ ದಸರಾ, ಮಹಿಳಾ ದಸರಾ, ಚಿಣ್ಣರ ದಸರಾ ಹೀಗೆ ವಿವಿಧ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ನಡೆದು ಪ್ರತಿಭಾ ಸಂಪನ್ನರಿಗೆ ದಸರಾ ಬಹುದೊಡ್ಡ ವೇದಿಕೆಯಾಗಿ ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿದೆ.

             ದಸರೆಯ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮೈಸೂರ ಮನೆಯ ಬಾಗಿಲುಗಳು ಹಸಿರ ತೋರಣದಲಿ ಮಿಂದರೆ ಹಜಾರಗಳು ಚಿತ್ತಾರದ ಬೊಂಬೆಗಳಿಂದ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತವೆ. ಅಟ್ಟದ ಮೇಲಿರುವ, ಡಬ್ಬಗಳಲ್ಲಿ ಅಡಗಿಕೊಂಡಿರುವ, ಅಂಗಡಿಗಳಲ್ಲಿ ಕೂತ ಬೊಂಬೆಗಳು ದಸರೆಯುತ್ಸವದಲ್ಲಿ ಮೈದಳೆಯುತ್ತವೆ. ರಾಜಾ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷ ದೇವತಾ ಎಂದು ನಂಬಿದವರು ನಾವು. ನವರಾತ್ರಿಯ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಪಟ್ಟದ ಬೊಂಬೆಗಳನ್ನು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕೂರಿಸಿ ಪೂಜಿಸುತ್ತಿದ್ದುದು ವಾಡಿಕೆ. ನವವಿವಾಹಿತರಿಗೆ ವರಪೂಜೆಯ ಕಾಲದಲ್ಲೇ ಪಟ್ಟದ ಬೊಂಬೆಗಳನ್ನು ನೀಡುವ ಸಂಪ್ರದಾಯವೂ ಇದೆ. ಅರಮನೆಯಲ್ಲೂ ಬೊಂಬೆಗಳನ್ನು ಕೂರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಯುದ್ಧ ಹಾಗೂ ವಿಜಯವೇ ಈ ಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ನಾಂದಿಯಾದ ಕಾರಣ ಚತುರಂಗ ಬಲವನ್ನು ಬಿಂಬಿಸುವ ಬೊಂಬೆಗಳನ್ನು ಇಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದೂ ವಿಜಯನಗರದ್ದೇ ಬಳುವಳಿ. ಹಿಂದೆ ಬೊಂಬೆಗಳು ಮಹಾಭಾರತ, ರಾಮಾಯಣ, ದೇವಿ ಭಾಗವತದಂತಹಾ ಚರಿತ್ರೆಯನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರೆ ಇಂದು ದೇವ, ದಾನವರಿಂದ ಹಿಡಿದು ರಾಷ್ಟ್ರದ ಹಿರಿಯ ಚೇತನಗಳು, ನೇತಾರರು, ಕ್ರೀಡಾಪಟುಗಳ ಬೊಂಬೆಗಳೂ ಕಾಣ ಸಿಗುತ್ತವೆ. ಹಿಂದೆ ದಂತ, ಶ್ರೀಗಂಧ, ಹಿತ್ತಾಳೆ, ಬೆಳ್ಳಿ, ಕಂಚಿನ ಬೊಂಬೆಗಳಿದ್ದರೆ ಕಾಲಕ್ರಮೇಣ ಇಂದು ಮಣ್ಣು, ಪ್ಲಾಸ್ಟರ್ ಆಫ್ ಪ್ಯಾರೀಸ್, ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್, ಪಿಂಗಾಣಿ, ಪೇಪರ್ ಪೇಸ್ಟಿನ ಬೊಂಬೆಗಳು ಕಾಣಬರುತ್ತವೆ. ಅಂದಿನ ಬೊಂಬೆಗಳು ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಪ್ರತೀಕವಾಗಿದ್ದರೆ ಇಂದಿನ ಬೊಂಬೆಗಳು ಕೇವಲ ಪ್ರದರ್ಶನದ ವಸ್ತುಗಳಾಗಿವೆ. ಶಾರದೆಯ ಹಬ್ಬದ ದಿನ ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವ ಓಲೆಗರಿ, ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಒಪ್ಪ ಓರಣವಾಗಿ ಜೋಡಿಸಿಟ್ಟು, ಅದರ ಮೇಲೊಂದು ಕಳಶವಿಟ್ಟು ಸೀರೆ ಉಡಿಸಿ ಪೂಜಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ನವರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಕನ್ನಿಕೆಯರನ್ನು ದೇವಿಯ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಪೂಜಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆಯುಧ ಪೂಜೆಯ ದಿನ ಶಸ್ತ್ರಾಸ್ತ್ರಗಳ ಪೂಜೆ, ವಾಹನ ಪೂಜೆಯೂ ನಡೆಯುತ್ತದೆ.

             ದೈನಂದಿನ ಬದುಕಿನ ಜಂಜಡದಿಂದ ಮುಕ್ತಿ ಹೊಂದಿ, ದೇಹಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಹೊಸ ಚೇತನ ನೀಡುವುದರಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಹಬ್ಬಗಳು ಮಹತ್ವದ ಪಾತ್ರ ವಹಿಸುತ್ತವೆ. ನಿಶ್ಚಲ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡವನ್ನು ಉದ್ದೀಪಿಸಿ ಕಾರ್ಯವೆಸಗುವಂತೆ ಮಾಡುವ ಶಕ್ತಿಯ ಆರಾಧನೆಯೇ ನವರಾತ್ರಿ. ಈ ಒಂಬತ್ತು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡದ ಎಲ್ಲ ಶಕ್ತಿಗಳು ಜಾಗೃತಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಇದು ದುಷ್ಟಶಕ್ತಿಯನ್ನು ನಿಗ್ರಹಿಸಿ ವಿಜಯಪಡೆದುದರ ಆರಾಧನೆ. ಇಂದಿನ ಸಂಕೀರ್ಣ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಉಂಟಾಗುವ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಭೇದಗಳನ್ನು, ತಪ್ಪು ಗ್ರಹಿಕೆಗಳಿಂದ ಉಂಟಾಗುವ ಸಂಬಂಧಗಳ ತೊಡಕುಗಳನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಿಗುಮಾನ ಬಿಟ್ಟು ಪರಸ್ಪರ ಬನ್ನಿ ವಿನಿಮಯ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಸ್ನೇಹ-ಪ್ರೀತಿ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುವ ದಸರಾ ಅವಕಾಶವೀಯುತ್ತದೆ. ರೈತ, ಬಾಣಸಿಗ, ಕಲಾವಿದ, ವ್ಯಾಪಾರಿ, ವಸ್ತ್ರ ವಿನ್ಯಾಸಕ, ಪುರೋಹಿತ, ತಂತ್ರಜ್ಞ,...ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ದಸರಾದ ಭಾಗವಾಗುತ್ತಾರೆ. ನಮ್ಮ ಮನೆಹಬ್ಬ ಎಂಬಂತೆ ವಿಜೃಂಭಿಸುತ್ತಾರೆ. ದೇಶ-ವಿದೇಶಗಳಿಂದ ಪ್ರವಾಸಿಗರ ದಂಡೇ ಹರಿದು ಬರುತ್ತದೆ. ಮೈಸೂರು ಈ ವೇಳೆ ಅಕ್ಷರಶಃ ದೇವಲೋಕದಂತೆ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ದಸರಾ ಬರೀ ಅದ್ಧೂರಿ ಆಚರಣೆಯಾಗಿ ಉಳಿಯದೇ ಸಮಾನವಾಗಿ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಒಳಗೊಳ್ಳುವ, ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಸಮಾನ ಅವಕಾಶ ಕೊಡುವ ನಾಡಹಬ್ಬವಾಗಿ ರೂಪುಗೊಂಡು ಒಂದು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಪರಂಪರೆಯನ್ನೇ ಸೃಷ್ಟಿಸಿದೆ. ನಾಡಹಬ್ಬದ ಆಚರಣೆಯ ಬಗೆ ಬದಲಾಗುತ್ತ ಬಂದಿದೆ. ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳುವ ಜನರೂ ಬದಲಾಗಿದ್ದಾರೆ. ವರ್ಷದಿಂದ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ದಸರಾ ಹೊಸತನಕ್ಕೆ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ. ಯುವ ಮನಸ್ಸುಗಳಿಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಆಪ್ತವಾಗುತ್ತಿದೆ. ತಂತ್ರಜ್ಞಾನದ ಬಳಕೆಯೂ ಉತ್ಸವದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಿದೆ. ಅಂದರೆ ದಸರಾ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಒಳಗೊಳ್ಳುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ. ದಸರಾ ಹಬ್ಬದ ಮೂಲದಲ್ಲಿ ಸಂಪ್ರದಾಯವಿದೆ. ಸಾವಿರಾರು ಬಗೆಯ ಸಂಭ್ರಮಗಳಿವೆ. ಎಲ್ಲಾ ವಯೋಮಾನದವರು ರೆಕ್ಕೆ ಗರಿಬಿಚ್ಚಲು ವೇದಿಕೆ ಇದೆ. ದಸರಾ ಅಂದರೆ ಮೊಗೆದಷ್ಟು ಬಗೆ. ಅಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಇದೆ.

ಸಮಾರಾಂಗಣಸೂತ್ರಧಾರ ಸರಸ್ವತೀಕಂಠಾಭರಣ ಪರಮಾರ ಭೋಜ

ಸಮಾರಾಂಗಣಸೂತ್ರಧಾರ ಸರಸ್ವತೀಕಂಠಾಭರಣ ಪರಮಾರ ಭೋಜ


             647 ಚದರ ಕಿ.ಮೀ. ವಿಸ್ತಾರವಾದ ಬೃಹತ್ ಸರೋವರ. ಅದರ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಇನ್ನೊಂದು ಚಿಕ್ಕ ಸರೋವರ. ಇಡೀ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲೇ ಹರಡಿರುವ ಸಾವಿರ ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆದರೂ ಇಂದಿಗೂ ಜನರ ದಾಹ ತೀರಿಸುತ್ತಿರುವ ಇಂತಹಾ ಹಲವು ಕೆರೆ ಕಟ್ಟೆಗಳು. ಈ ಎಲ್ಲಾ ಸರೋವರಗಳ ತಟಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ರಾಜ್ಯದಾದ್ಯಂತ ಹಲವು ಮಠ, ಮಂದಿರ ನಿರ್ಮಿತಿಗಳು. ಇವೆಲ್ಲಾ ಮಠ ಮಂದಿರಗಳಿಗೆ ಕಲಶ ಪ್ರಾಯದಂತೆ ತಲೆಯೆತ್ತಿ ನಿಂತಿತ್ತು ವಿಶಾಲ ಸರಸ್ವತೀ ಮಂದಿರ. ಅಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು ನಿರಂತರ ವಿದ್ಯಾ ವಿನೋದ. ಸಂಸ್ಕೃತ ಬರದ ಬ್ರಾಹ್ಮಣನಿಗಲ್ಲಿ ಪ್ರವೇಶವಿಲ್ಲ. ಸಂಸ್ಕೃತ ಬಲ್ಲ ಚಾಂಡಾಲನೂ ಅಲ್ಲಿ ಪೂಜಾರ್ಹ! ಅದು ಕೇವಲ ರಣ ಕಲಿಗಳ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯವಲ್ಲ. ಅದು ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯವೂ ಹೌದು. ಸಮೃದ್ಧ ಶಿಲ್ಪ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯವೂ ನಿಜ. ಉತ್ತಮವಾದುದು ಯಾವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹುಡುಕಬೇಕಾದಂತಹಾ ಆ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ "ಸರಸ್ವತೀ ಕಂಠಾಭರಣ"ದಂತಿದ್ದ ಸಮರಾಂಗಣ ಸೂತ್ರಧಾರನೊಬ್ಬ ಅಧಿಪತಿ. ವಿಕ್ರಮಾದಿತ್ಯನಂತೆ ಅವನ ಹೆಸರೇ ಮುಂದಿನ ಪೀಳಿಗೆಗೆ ಬಿರುದಾದುದರಲ್ಲಿ ಯಾವ ಆಶ್ಚರ್ಯವೂ ಇಲ್ಲ.

             ಭೋಜ ರಾಜ. ಮಧ್ಯೋತ್ತರ ಭಾರತದ ಜಾಜ್ವಲ್ಯಮಾನ ನಕ್ಷತ್ರ. ಈತ ಮಧ್ಯಕಾಲೀನ ಭಾರತದ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಅರಸ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ; ಜಗತ್ತಿನಾದ್ಯಂತ ಸರ್ವಕಾಲದಲ್ಲೂ ಬೆಳಗಬಲ್ಲ ಮಹನೀಯ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ಆತನದ್ದು. ಪರಮಾರ ವಂಶ ಮಾಳವವನ್ನೇ ಕೇಂದ್ರವಾಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಆಡಳಿತ ನಡೆಸಿತು. ಅವರ ಮೂಲಸ್ಥಾನ ರಾಜಸ್ಥಾನದ ಮೌಂಟ್ ಅಬು. ಪದ್ಮಗುಪ್ತನ "ಪರಿಮಳಾ" ಗ್ರಂಥದ ನವಸಾಹಸಾಂಕ ಚರಿತದ 11ನೇ ಸರ್ಗದಲ್ಲಿ ಪರಮಾರರು ವಶಿಷ್ಠಕುಲದವರೆಂದು ಹೇಳಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ.
ಅಸ್ತ್ಯೂರ್ವಿಘ್ನಂ ಪ್ರತೀಚ್ಯಾಂ ಹಿಮಗಿರಿ ತನಯಃ ಸಿದ್ಧ ದಾಂಪತ್ಯ ಸಿದ್ಧೇಃ |
ಸ್ಥಾನಂ ಚ ಜ್ಞಾನಭಾಜಾಮಭಿಮತ ಫಲದೋ ಖರ್ವಿರಃ ಸೋರ್ಬುಧಾಖ್ಯಃ ||
ವಿಶ್ವಾಮಿತ್ರ ವಶಿಷ್ಠಾದಹರತ ಬಲತೋ ಯತ್ರಗಾಂ ತತ್ಪ್ರಭಾವಾ |
ಜ್ಞಜ್ಞೇ ವೀರೋಗ್ನಿ ಕುಂಡಾದ್ರಿಪುಬಲ ನಿಧನಂ ಯಶ್ಚ ಕಾರೈಕ ಏವಂ ||
ಮಾರಯಿತ್ವಾ ಪರಾನ್ ಧೇನು ಮಾನಿನ್ಯೇ ಸ ತತೋ ಮುನಿಃ
ಉವಾಚ ಪರಮಾರಾಖ್ಯಃ ಪಾರ್ಥಿವೇಂದ್ರೋ ಭವಿಷ್ಯಸಿ || ಹೀಗೆ ಪರಮಾರ ವಂಶದ ಬಗ್ಗೆ ಉದಯಪುರದಲ್ಲಿರುವ ಶಾಸನದಲ್ಲೂ ಇವರು ವಸಿಷ್ಠ ಕುಲದವರೆಂದು ವರ್ಣಿಸಲಾಗಿದೆ. ವಸಿಷ್ಠನ ಬಳಿ ಇದ್ದ ಕಾಮಧೇನುವನ್ನು ವಿಶ್ವಾಮಿತ್ರ ಕಳವು ಮಾಡಿದಾಗ ಅದನ್ನು ಮರಳಿ ಪಡೆಯಲು ವಶಿಷ್ಠ ಅಬು ಪರ್ವತದಲ್ಲಿ ಯಜ್ಞ ಮಾಡಿದಾಗ ಯಜ್ಞಕುಂಡದಿಂದ ಅಪ್ರತಿಮ ವೀರನೊಬ್ಬ ಎದ್ದು ಬಂದು ಕಾಮಧೇನುವನ್ನು ವಿಶ್ವಾಮಿತ್ರನಿಂದ ಬಲಾತ್ಕಾರವಾಗಿ ಬಿಡಿಸಿ ತಂದು ವಸಿಷ್ಠನಿಗೆ ಒಪ್ಪಿಸಿದನೆಂದೂ ಮುನಿ ಆ ವೀರನಸಾಹಸವನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿ ಪರಮಾರ (ಶತ್ರುನಾಶಕ) ಎಂದು ನಾಮಕರಣ ಮಾಡಿ ಅವನಿಗೆ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಅನುಗ್ರಹಿಸಿದನೆಂದೂ ಪದ್ಮಗುಪ್ತನ ಈ ಗ್ರಂಥ ವರ್ಣಿಸಿದೆ. ಪರಮಾರರ ಕಾಲಕ್ಕೂ ವಸಿಷ್ಠ, ವಿಶ್ವಾಮಿತ್ರರ ಕಾಲಕ್ಕೂ ಅಜಗಜಾಂತರ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿದ್ದು ಇದನ್ನೊಂದು ಕಥೆಯೆಂದು ಬಿಟ್ಟು ಬಿಡಬಹುದಾದರೂ ಪರಮಾರರ ಮೂಲ ಅಬು ಪರ್ವತ ಎಂದು ಇದರಿಂದ ಊಹಿಸಬಹುದು. ಆ ಬಳಿಕ ಬಂದ ಪರಮಾರರ ಸಾಹಿತ್ಯ ಮತ್ತು ಶಾಸನಗಳು ಕೂಡ ಇದನ್ನೇ ಹೇಳುತ್ತವೆ. ಕೃಷ್ಣರಾಜ(ಉಪೇಂದ್ರ) ಎನ್ನುವವ ಈ ವಂಶದ ಮೂಲಪುರುಷ. ಪರಮಾರರು ರಾಷ್ಟ್ರಕೂಟರ ಸಂಬಂಧಿಗಳೆಂದು ಇವರ ಕೆಲವು ಪ್ರಾಚೀನ ಶಾಸನಗಳು ಹೇಳುತ್ತವೆ. ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ರಾಷ್ಟ್ರಕೂಟರ ಸಾಮಂತರಾಗಿದ್ದರಿವರು.

               ರಾಷ್ತ್ರಕೂಟರ ಮುಮ್ಮಡಿ ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ಅಧೀನನಾಗಿದ್ದರೂ ಮುಮ್ಮಡಿ ಕೃಷ್ಣನ ಅವಸಾನದ ಬಳಿಕ ಹಾಗೂ ಪ್ರತೀಹಾರರ ಬಲ ಕುಂದುತ್ತಿದ್ದುದರಿಂದ ಕೃಷ್ಣನ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿ ಖೊಟ್ಟನ ವಿರುದ್ಧ ದಂಗೆಯೆದ್ದ 2ನೆಯ ಸೀಯಕನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸ್ವತಂತ್ರ ಪರಮಾರ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ನಿರ್ಮಾಣವಾಯಿತು. ಪರಮಾರ ಸೈನ್ಯ ರಾಷ್ಟ್ರ ಕೂಟರ ಸೈನ್ಯವನ್ನು ಸೋಲಿಸಿ ಹಿಮ್ಮೆಟ್ಟಿಸಿತು. ಹೀಗೆ ಮಾಳವದ ದಕ್ಷಿಣದ ಗಡಿ ತಪತಿ ನದಿಯವರೆಗೂ ವಿಸ್ತರಿಸಿತು. ಇವನ ಮಗನೇ ವಾಕ್ಪತಿ ರಾಜ ಮುಂಜ(974-995). ಸ್ವತಂತ್ರ ಮಾಳವಕ್ಕೆ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿಯಾಗಿ ಇವನು ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ಮಾಳವ ಉತ್ತರದಲ್ಲಿ ಜಾಲೋರ್'ವರೆಗೂ, ದಕ್ಷಿಣದಲ್ಲಿ ತಪತಿ, ಪೂರ್ವದಲ್ಲಿ ಬಿಲ್ಸ ಮತ್ತು ಪಶ್ಚಿಮದಲ್ಲಿ ಸಬರಮತಿಯವರೆಗೂ ವ್ಯಾಪಿಸಿತ್ತು. ಈತ ತನ್ನನ್ನು ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ವಿಸ್ತರಿಸಿ, ಕಳಚುರಿಗಳು, ಹೂಣರು, ಗುಹಿಲರು ಮತ್ತು ಚಾಹಮಾನರನ್ನೆಲ್ಲಾ ಸೋಲಿಸಿ ಶ್ರೀವಲ್ಲಭ, ಪೃಥ್ವೀವಲ್ಲಭ, ಅಮೋಘವರ್ಷ ಎಂಬ ಬಿರುದುಗಳನ್ನೂ ಪಡೆದ. ತಾನು ಗೆದ್ದ ಪ್ರದೇಶಗಳ ಮೇಲೆ ಪರಮಾರ ವಂಶದ ರಾಜಕುಮಾರರನ್ನು ಆಡಳಿತಾಧಿಕಾರಿಗಳಾಗಿ ನೇಮಿಸಿದ. ಮೇರುತುಂಗನ "ಪ್ರಬಂಧಚಿಂತಾಮಣಿ"ಯಲ್ಲಿ ಮುಂಜನ ಈ ಸಾಹಸಗಳನ್ನು ವೈಭವಯುತವಾಗಿ ವರ್ಣಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇವನು ಅನೇಕ ಸಂಸ್ಕೃತ ಕವಿಗಳಿಗೆ ಆಶ್ರಯ ನೀಡಿದ್ದನಲ್ಲದೆ, ತಾನೇ, ಸ್ವತಃ ಕವಿಯೂ, ವಿದ್ಯಾಪಕ್ಷಪಾತಿಯೂ ಆಗಿದ್ದ. ಪದ್ಮಗುಪ್ತ, ಧನಂಜಯ, ಹಲಾಯುಧ ಮುಂತಾದ ಘನವೇತ್ತರಿಗೆ ಈತ ಆಶ್ರಯದಾಯಿಯಾಗಿದ್ದ. "ತಿಲಕ ಮಂಜರಿ" ಎನ್ನುವ ಸಂಸ್ಕೃತ ಗ್ರಂಥ ರಚಿಸಿದ್ದ ಧನಪಾಲ ಈತನದ್ದೇ ಆಸ್ಥಾನ ಕವಿ. ಸಮರ ಮತ್ತು ಶಾಂತಿಯಲ್ಲಿ ಸಮಾನ ಪ್ರಸಿದ್ಧಿ ಗಳಿಸಿದ್ದ. ಚಾಲುಕ್ಯರ 2ನೆಯ ತೈಲಪನ ವಿರುದ್ಧ ಮುಂಜ ಸದಾ ಯುದ್ಧ ಮಾಡಿ ಗೆಲ್ಲುತ್ತಿದ್ದ ಮುಂಜನನ್ನು ಏಳನೆಯ ಬಾರಿಯ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ತೈಲಪ ಸೋಲಿಸಿ ಸೆರೆಯಲ್ಲಿಟ್ಟು ಕೊಲ್ಲಿಸಿದ.  ಬಳಿಕ ಮುಂಜನ ಸಹೋದರ ಸಿಂಧುರಾಜ ಪಟ್ಟಕ್ಕೆ ಬಂದವನೇ ಚಾಲುಕ್ಯರನ್ನು ಸೋಲಿಸಿ ಕಳೆದುಹೋಗಿದ್ದ ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ಮತ್ತೆ ಪಡೆದ. ಇವನ ಸಾಹಸಗಾಥೆಯನ್ನು ಆಸ್ಥಾನ ಕವಿ ಪದ್ಮಗುಪ್ತ "ನವಸಹಸಾಂಕ"ದಲ್ಲಿ ವರ್ಣಿಸಿದ್ದಾನೆ. ಸಿಂಧುರಾಜನ ಮಗನೇ ಪರಮಾರ ಭೋಜ. ಮುಂಜ ಮತ್ತು ಸಿಂಧುರಾಜರ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸಂಘಟಿತವಾದ ಪರಮಾರರ ಅಧಿಕಾರ ಭೋಜನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಶ್ರೇಣಿಯನ್ನು ಮುಟ್ಟಿತು.

                ಭೋಜ 1010ರ ಸುಮಾರಿಗೆ ಮಾಳವದ ಪಟ್ಟವನ್ನೇರಿದ. ಇತಿಹಾಸಕಾರರ ಪ್ರಕಾರ ನಲವತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಈತ ರಾಜ್ಯವನ್ನಾಳಿದ. ಕಾವ್ಯಾದಿಗ್ರಂಥಗಳ ಪ್ರಕಾರ ಐವತ್ತೈದು ವರ್ಷಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಕಾಲ ಈತ ರಾಜ್ಯವಾಳಿದನೆಂದು ತಿಳಿದು ಬರುತ್ತದೆ. ಈತ ಹರ್ಷನ ಮೊಮ್ಮಗ. ಶೂದ್ರಾತಿಶೂದ್ರವಲಯದಿಂದ ಬಂದವನಾದರೂ ತನ್ನ ಕ್ಷಾತ್ರ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯಿಂದ ಅಪ್ರತಿಮ ರಾಜನಾದುದು ಮಾತ್ರವಲ್ಲಾ ಸಂಸ್ಕೃತವನ್ನು ಅರೆದು ಕುಡಿದವನಂತೆ ಸಾಹಿತ್ಯೋಪಾಸನೆಯನ್ನು ಆತ ಮಾಡಿದುದು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆಯೇ ತಾಂಡವವಾಡುತ್ತಿತ್ತು ಎಂದು ಬೊಬ್ಬಿರಿಯುವವರು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಯೋಚಿಸಬೇಕಾದ ಅಂಶ!
ಶೈವ ಪರಂಪರೆಯಲ್ಲಿ ಆಸಕ್ತನಾಗಿದ್ದ ಈತ ಅನೇಕ ಶಿವ ಮಂದಿರಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಸಿದ ಉದಾಹರಣೆಗಳು ಸಿಗುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಭೋಜ್ಪುರದ ಭೋಜೇಶ್ವರ ದೇವಾಲಯ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾದದ್ದು. ಭೋಜನಿಂದ ಬರೆಯಲ್ಪಟ್ಟ "ಯೋಗಸೂತ್ರವೃತ್ತಿ"ಯಲ್ಲಿ "ಶ್ರೀ ರಣರಂಗಮಲ್ಲ ನೃಪತೇಃ" ಎಂದಿರುವುದು ಈತನ ಬಿರುದುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು.

             ಭೋಜ 1010ರ ಸುಮಾರಿಗೆ ಮಾಳವದ ಪಟ್ಟವನ್ನೇರಿದ. ಇತಿಹಾಸಕಾರರ ಪ್ರಕಾರ ನಲವತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಈತ ರಾಜ್ಯವನ್ನಾಳಿದ; ಕಾವ್ಯಾದಿಗ್ರಂಥಗಳ ಪ್ರಕಾರ ಐವತ್ತೈದು ವರ್ಷಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು. ಈತ ಹರ್ಷನ ಮೊಮ್ಮಗ ಎನ್ನುವ ಉಲ್ಲೇಖ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಶೂದ್ರಾತಿಶೂದ್ರವಲಯದಿಂದ ಬಂದವನಾದರೂ ತನ್ನ ಕ್ಷಾತ್ರ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯಿಂದ ಅಪ್ರತಿಮ ರಾಜನಾದುದು ಮಾತ್ರವಲ್ಲಾ ಸಂಸ್ಕೃತವನ್ನು ಅರೆದು ಕುಡಿದವನಂತೆ ಸಾಹಿತ್ಯೋಪಾಸನೆಯನ್ನು ಆತ ಮಾಡಿದುದು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆಯೇ ತಾಂಡವವಾಡುತ್ತಿತ್ತು ಎಂದು ಬೊಬ್ಬಿರಿಯುವವರು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಯೋಚಿಸಬೇಕಾದ ಅಂಶ! ಭೋಜನು "ಸರಸ್ವತೀ ಕಂಠಾಭರಣ"ದಲ್ಲಿ ನಾಯಕಗುಣ, ಮಹಾಕುಲೀನತ್ವದ ಉದಾಹರಣೆಗೆ ತನ್ನ ವಂಶವನ್ನೇ ಉದಾಹರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆ. ಇದು ಆತನ ವಂಶಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕ ಮಾನ್ಯತೆ, ಗೌರವ ಹಾಗೂ ಆತನ ಆತ್ಮಾಭಿಮಾನವನ್ನು ಎತ್ತಿ ತೋರಿಸುತ್ತವೆ. ಆತನ ದಿಗ್ವಿಜಯಗಳು ದಂತಕಥೆಗಳೇ ಆಗಿ ಜನಪ್ರಿಯವಾಗಿವೆ. ಶಾಸನಗಳೂ ಆತನ ಪೌರುಷವನ್ನು ಸಾರುತ್ತವೆ. ಚಾಳುಕ್ಯ, ಚೇದಿ ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಂ ರಾಜರನ್ನು ಸತತವಾಗಿ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಸೋಲಿಸಿದ ಕೀರ್ತಿಯೂ ಆತನಿಗಿದೆ. ಸಾಮರ್ಥ್ಯದಲ್ಲಿ ಸಮುದ್ರಗುಪ್ತನನ್ನು ಆತ ನೆನಪಿಸುತ್ತಾನೆ. ಅವನಿಂದಲೇ ಬರೆಯಲ್ಪಟ್ಟ ಯೋಗಸೂತ್ರವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಅವನಿಗಿದ್ದ "ಶ್ರೀ ರಣರಂಗಮಲ್ಲ ನೃಪತೇಃ" ಬಿರುದು ಕಾಣಸಿಗುತ್ತದೆ. ಘಜ್ನಿಯೊಡನೆ ಸೆಣಸಲು ಆನಂದಪಾಲ ಹಾಗೂ ಆತನ ಮಗ ತ್ರಿಲೋಚನಪಾಲನಿಗೆ ನೆರವಾದನಲ್ಲದೆ ಸ್ವಯಂ ಘಜನಿಯ ವಿರುದ್ಧ ಸೆಣಸಿದ್ದ. ತಾನಿರುವವರೆಗೆ ಘಜ್ನಿಯೂ ಭಾರತದೊಳಕ್ಕೆ ಬರದಂತೆ ತಡೆದ. ಇಸ್ಲಾಮಿನ ದಾಳಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿ ರಾಜ್ಯ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದ ತ್ರಿಲೋಚನಪಾಲನಿಗೆ ಆಶ್ರಯವನ್ನಿತ್ತಿದ್ದ. ಅವನ ಪರಾಕ್ರಮಕ್ಕೆ ಗಾಹಡವಾಲರ ಕುಲವೇ ಅವನಿಗೆ ಉಘೇ ಉಘೇ ಎನ್ನುತ್ತಿತ್ತು. 1055ರಲ್ಲಿ ಚಾಳುಕ್ಯರ ದೊರೆ 1ನೆಯ ಸೋಮೇಶ್ವರನೂ ಗುಜರಾತಿನದೊರೆ ಭೀಮೇಶ್ವರ ಹಾಗೂ ದಾಹಲದ ದೊರೆ ಕರ್ಣ ಜೊತೆ ಸೇರಿ ಭೋಜನನ್ನು ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಸಂಹರಿಸಿದರು. ಮುಂದೆ ಇದು ಘಜನಿಗೆ ಹಾಗೂ ಹಿಂಬಾಲಕರಿಗೆ ವರದಾನವಾಯಿತು.

                ಶಿವಭಕ್ತನಾಗಿದ್ದ ಈತ ಅನೇಕ ಶಿವ ಮಂದಿರಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಸಿದ. ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾದ ಭೋಜಪುರದ ಭೋಜೇಶ್ವರ ದೇವಾಲಯ ಆತನೇ ಕಟ್ಟಿಸಿದ್ದು. ಸಾಹಿತ್ಯೋಪಾಸಕನಾಗಿದ್ದ ಆತನಿಗೆ "ಕವಿರಾಜ ಮಾಲವಚಕ್ರವರ್ತಿ" ಎಂಬ ಬಿರುದಿತ್ತು. ಆತ ಸಕಲಶಾಸ್ತ್ರಕೋವಿದನೂ, ಬಹುಭಾಷಾಪಂಡಿತನೂ ಆಗಿದ್ದು ಅನೇಕ ಶಾಸ್ತ್ರ-ಕಾವ್ಯಗಳನ್ನು ರಚಿಸಿದ್ದ. ವೈದರ್ಭಿ ಶೈಲಿಯಲ್ಲಿ ಅವನನ್ನು ಮೀರಿಸಿದವರಿಲ್ಲ. ಚಂಪೂರಾಮಾಯಣವೇ ಇದಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿ. ವೈದರ್ಭರಾಜ ಎಂಬ ಬಿರುದೂ ಆತನಿಗಿದೆ. ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸಕ್ಕೆ, ಸಾಹಿತ್ಯಕೃಷಿಗೆ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹ ನೀಡಲು ರಾಜಧಾನಿಯಾದ ಧಾರಾ ನಗರದಲ್ಲಿ "ಸರಸ್ವತೀಮಂದಿರ" ಎಂಬ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯವನ್ನೇ ಈತ ಸ್ಥಾಪಿಸಿದ. ಪ್ರಖ್ಯಾತ ಸಂಸ್ಕೃತ ಮಹಾಕಾವ್ಯಗಳಿಂದ ಆಯ್ದ ಕೆಲವು ಸ್ವಾರಸ್ಯಕರ ಭಾಗಗಳನ್ನು ಕಲ್ಲುಗಳ ಮೇಲೆ ಕೆತ್ತಿಸಿ, ವಿದ್ಯಾಲಯದ ಗೋಡೆಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಲು ಆ ಕಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಲಾಯಿತು. ಅಲ್ಲಿಯೇ ವ್ಯಾಕರಣಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಪಾಣಿನಿಯ ವ್ಯಾಕರಣದ ಮಾಹೇಶ್ವರ ಸೂತ್ರಗಳನ್ನು ಬರೆಸಿದ. ಈತ ಕಾವ್ಯ, ಖಗೋಳಶಾಸ್ತ್ರ, ಮಂತ್ರಶಾಸ್ತ್ರ, ನ್ಯಾಯ, ಪಶುವೈದ್ಯ, ತತ್ತ್ವ, ವ್ಯಾಕರಣ, ಅಲಂಕಾರ ಮೊದಲಾದ ವಿಷಯಗಳ ಮೇಲೆ ಗ್ರಂಥ ರಚಿಸಿದ. ಇವನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಕಾವ್ಯದ ಒಂದು ಹೊಸ ಪ್ರಕಾರವೇ ಆರಂಭವಾಯಿತು. ಶಬ್ದಗಳನ್ನು ಚಮತ್ಕಾರವಾಗಿ ಜೋಡಿಸಿ ರಚಿಸುವ ಕಲೆಮುಂದೆ ಬಂತು. ಕಾವ್ಯದ ವಸ್ತುವಿನಷ್ಟೇ ಕಾವ್ಯದ ತಂತ್ರವೂ ಪ್ರಾಧಾನ್ಯತೆ ಪಡೆಯಿತು. ಶೈವಪಂಥದ ಅನುಯಾಯಿಯಾಗಿದ್ದ ಭೋಜ ಅನ್ಯ ಮತೀಯರನ್ನೂ ಗೌರವದಿಂದ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ. ಪ್ರಭಾಚಂದ್ರ ಸೂರಿ, ಶಾಂತಿಸೇನ ಮತ್ತು ಧನಪಾಲ ಎಂಬ ಜೈನಕವಿಗಳೂ ಇವನ ಆಶ್ರಿತರಾಗಿದ್ದರು. ವೈದಿಕ, ಜೈನ ಮತ್ತು ಭೌದ್ಧರ ನಡುವೆ ಆಗಾಗ್ಗೆ ಧಾರ್ಮಿಕ ಚರ್ಚೆಗಳು ಏರ್ಪಡುತ್ತಿದ್ದುವು. ಮಿತಾಕ್ಷರ ಎಂಬ ಗ್ರಂಥವನ್ನು ರಚಿಸಿದ ವಿಜ್ಞಾನೇಶ್ವರ ಇವನದ್ದೇ ಆಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದ್ದ. ವಾಸ್ತು ಶಿಲ್ಪಶಾಸ್ತ್ರಕ್ಕೂ ಈತನ ಕೊಡುಗೆ ಅಪಾರ. ಭೋಜ "ಸಮರಾಂಗಣಸೂತ್ರಧಾರ" ಎಂಬ ವಾಸ್ತುವಿದ್ಯೆ ಮತ್ತು ಶಿಲ್ಪಶಾಸ್ತ್ರಗಳ ಕೃತಿಯನ್ನೇ ಬರೆದಿದ್ದಾನೆ. ಕುಮಾರಸಂಭವ, ಶಾಕುಂತಲ, ರಘುವಂಶ, ಮಾಲಾವಿಕಾಗ್ನಿಮಿತ್ರದಂತಹಾ ಅನುಪಮ ಗ್ರಂಥಕರ್ತೃ ಕವಿ ಕಾಳಿದಾಸನೇ ಇವನ ಆಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದ್ದಾತ ಎಂದು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಇತಿಹಾಸಕಾರರು ಭ್ರಮಿಸಿದ್ದ(ಅಥವಾ ಬೇಕಂತಲೇ ತಿರುಚಿದ್ದ) "ಶಿಲ್ಪಿ" ಕಾಳಿದಾಸನೊಬ್ಬ ಇವನ ಆಶ್ರಿತನಾಗಿದ್ದ.

                ಚಂಪೂರಾಮಾಯಣ, ಜ್ಯೋತಿಷ್ಯದ ಕುರಿತಾದ "ರಾಜ ಮೃಗಾಂಕ", ಶಿವಸೂತ್ರಗಳ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ "ತತ್ತ್ವಪ್ರಕಾಶ", ವ್ಯಾಕರಣ ಮತ್ತು ರಸಮೀಮಾಂಸೆಗಳ ಬಗೆಗಿನ "ಶೃಂಗಾರಪ್ರಕಾಶ", ವಾಸ್ತು ವಿದ್ಯೆ ಹಾಗೂ ಶಿಲ್ಪಶಾಸ್ತ್ರಗಳ ಕುರಿತಾದ "ಸಮರಾಂಗಣಸೂತ್ರಧಾರ", ಯೋಗಶಾಸ್ತ್ರ ಕುರಿತಾದ "ರಾಜಮಾರ್ತಾಂಡ", "ಸರಸ್ವತೀ ಕಂಠಾಭರಣ"ವೆಂಬ ಅಲಂಕಾರಶಾಸ್ತ್ರ, "ಚಾರುಚರ್ಯೆ" ಎಂಬ ಆಯುರ್ವೇದ ಗ್ರಂಥ, ರಾಜನೀತಿ ಮತ್ತು ನೌಕಾನಿರ್ಮಾಣಗಳನ್ನು ಕುರಿತಾದ "ಯುಕ್ತಿಕಲ್ಪತರು" ಹೀಗೆ ಹಲವು ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಹಲವು ಗ್ರಂಥಗಳನ್ನು ಬರೆದ ಖ್ಯಾತಿ ಅವನದ್ದು. ಆತ ತನ್ನ ದಾನಶಾಸನವೊಂದರಲ್ಲಿ ವಾತಾಭ್ರವಿಭ್ರಮಮಿದಂ ವಸುಧಾಧಿಪತ್ಯಮಾಪಾತ ಮಾತ್ರ ಮಧುರೋವಿಷಯೋಪಭೋಗಃ |
ಪ್ರಾಣಸ್ತೃಣಾಗ್ರ ಜಲಬಿಂದು ಸಮಾನರಾಣಾಂ ಧರ್ಮಸ್ಸಖಾಪರಮಹೋ ಪರಲೋಕಯಾನೇ ||
ರಾಜಭೋಗವು ಬೀಸು ಗಾಳಿಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಮೋಡಗಳ ಮಾಲೆಯಂತೆ ಕ್ಷಣಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದು ಕರಗಿ ಹೋಗಬಹುದು. ಇಂದ್ರಿಯ ಸುಖಗಳು ಕ್ಷಣಮಾತ್ರದವು. ಪ್ರಾಣವು ನೀರ ಮೇಲಣ ಗುಳ್ಳೆಯಂತೆ. ಮೋಕ್ಷಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಧರ್ಮವೇ ಸಖ ಎಂದಿದ್ದಾನೆ. ಬಲ್ಲಾಳ ಸೇನನ "ಭೋಜ ಪ್ರಬಂಧ" ಭೋಜನ ಬಗೆಗೆ ಬಹಳ ವಿವರವಾಗಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಡುತ್ತದೆಯಾದರೂ ಕೆಲವು ತಪ್ಪುಗಳೂ ಸೇರಿಕೊಂಡಿವೆ. ಮದನನ ಪಾರಿಜಾತ ಮಂಜರೀ ಯಾ ಅರ್ಜುನವರ್ಮನ ಧಾರಾನಗರದ ಶಾಸನದಲ್ಲಿ ಭೋಜನನ್ನು ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ಹೋಲಿಸಲಾಗಿದ್ದು, ಕಲಚೂರಿ ವಂಶದ ರಾಜಾ ಗಾಂಗೇಯನನ್ನು ಭೋಜನು ಸೋಲಿಸಿದ ವರ್ಣನೆಯಿದೆ. ಭೋಜರಾಜ ತನ್ನ “ಶೃಂಗಾರ ಪ್ರಕಾಶ” ದಲ್ಲಿ “ಯೇನ ಶೃಂಗಂ ರೀಯತೇ ಸ ಶೃಂಗಾರಃ” ಎನ್ನುತ್ತಾನೆ. ಶೃಂಗ ಎಂದರೆ ತುತ್ತತುದಿ. ಅಂತಹ ತುತ್ತತುದಿಯನ್ನು ತಲುಪುವುದೇ ಶೃಂಗಾರ. ನಾವು ಶೃಂಗಾರವನ್ನು ಬರಿಯ ಪ್ರೇಮ-ಕಾಮಗಳಿಗಷ್ಟೇ ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇವೆ. ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಯೋಚನೆ, ಮಾತು, ಕೃತಿಗಳಲ್ಲಿ ತುತ್ತತುದಿಯನ್ನು ತಲುಪುವುದೇ ಶೃಂಗಾರ. ಅದು ಆವರ್ಣನೀಯ. ಮಾತಿನ ತುತ್ತತುದಿಯೇ ಮೌನ, ಮೌನದ ತುತ್ತತುದಿಯೇ ಸಮಾಧಿ. ಸಮಾಧಿಯ ಶಿಖರಾಗ್ರದಲ್ಲಿ ಬ್ರಹ್ಮಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರ!

             ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಜೊತೆಗೆ ಭೋಜ ನಿರ್ಮಾಣ ಮಾಡಿದ ಭವ್ಯ ದೇವಾಲಯಗಳು, ಜಲಾಶಯಗಳಿಗೆ ಲೆಕ್ಖವೇ ಇಲ್ಲ. ಈಗ ನಾವು ಕರೆವ ಭೋಪಾಲ ಆತನದ್ದೇ ನಿರ್ಮಾಣ. ಭೋಜಪಾಲವೆಂದಿದ್ದದ್ದು ಇಂದು ಭೋಪಾಲವಾಗಿದೆ. 2011ರಲ್ಲಿ ಅದರ ಮೂಲ ಹೆಸರಿಗೇ ಮರಳಲು ಯತ್ನಿಸಿದಾಗ ಸೆಕ್ಯುಲರುಗಳಿಂದ ಭಾರೀ ವಿರೋಧ ವ್ಯಕ್ತವಾಗಿತ್ತು. ಭೋಪಾಲಕ್ಕೆ ನೀರು ಸರಬರಾಜು ಮಾಡುವ ಹಲವು ಸರೋವರಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಸಿದವ ಭೋಜನೇ. ಮಂಡು, ಧಾರಾನಗರಗಳಲ್ಲಿ ಇವನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಹಲವು ನಿರ್ಮಾಣಗಳು ನಡೆದವು. ಅವೆಲ್ಲವೂ ಇಂದು ಮತಾಂದತೆಯ ಕ್ರೌರ್ಯಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಾಗಿವೆ. ಆತನ ಆಳ್ವಿಕೆಯ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸರಸ್ವತಿಯ ಆರಾಧನೆಯೇ ನಡೆಯಿತು. ಆತನ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರು ಕೂಡ ಸಂಸ್ಕೃತದ ಮೇಲೆ ಪ್ರಭುತ್ವ ಸಾಧಿಸಿದ್ದರು. ಧಾರಾನಗರ ಸಂಸ್ಕೃತ ಅಧ್ಯಯನ, ಕಲೆ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳ ಕೇಂದ್ರವಾಗಿ ಬೆಳೆಯಿತು. ಯಾವ ಸರಸ್ವತೀಯ ಕೃಪಾಕಟಾಕ್ಷದಿಂದಾಗಿ ರಾಜ ಭೋಜನು ಯೋಗ, ಸಾಂಖ್ಯ, ನ್ಯಾಯ, ಜ್ಯೋತಿಷ್ಯ, ವಾಸ್ತು ಶಾಸ್ತ್ರ, ಸಾಹಿತ್ಯ ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯದ ಪ್ರಕಾಂಡ ಪಂಡಿತನಾಗಿ ಬೆಳೆದಿದ್ದನೋ, ರಾಜಭೋಜನು ನಿರಂತರ ವಿದ್ಯಾವಿನೋದವನ್ನು ಸಾಗಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಅಂತಹಾ ಸರಸ್ವತೀಯ ಮಂದಿರವಿಂದು ಮಸೀದಿಯಾಗಿದೆ. ಅಲ್ಲಿನ ವಾಗ್ದೇವಿಯ ಮೂರ್ತಿ ಬ್ರಿಟನ್ನಿಗೆ ಸಾಗಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ!

                ವಿಕ್ರಮಾದಿತ್ಯ ಎನ್ನುವುದು ಹೇಗೆ ಬಿರುದಾಯಿತೋ ಅಂತೆಯೇ ಭೋಜನ ಹೆಸರೂ ಚಿರಸ್ಥಾಯಿಯಾಯಿತು. ಮುಂದಿನ ಅರಸರು ಅಭಿನವ ಭೋಜ, ನವಭೋಜ, ಆಂದ್ರಭೋಜ ಮುಂತಾದ ಉಪಾಧಿಗಳನ್ನು ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ತಳೆಯುವ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಸಂಪ್ರದಾಯ ಆರಂಭವಾಯಿತು. ಹೀಗೆ ಸಾಹಿತ್ಯಾಸಕ್ತರಿಗೆ ಬೆರಗುಗೊಳಿಸುವ ಸಾಹಿತಿಯಾಗಿ, ಅರಸರಿಗೆ ಹೆಮ್ಮೆಯ ಸಂಕೇತವಾಗಿ, ಶಾಸನ ಅಧ್ಯಯನಕಾರರಿಗೆ ಅಪೂರ್ವ ಸಂಶೋಧನಾ ಆಕರವಾಗಿ, ಹತ್ತುಹಲವು ನಿರ್ಮಿತಿಗಳು, ಸುಧಾರಣೆಯ ಗುರಿಕಾರನಾಗಿ ಜನರ ಬಾಯಲ್ಲಿ ದಂತಕಥೆಯಾಗಿ ಸಂಗ್ರಾಮ, ಸಾಹಿತ್ಯ, ಸಮಾಜ ಮುಂತಾದ ಎಲ್ಲಾ ರಂಗಗಳಲ್ಲಿ ಅದ್ವಿತೀಯನಾಗಿ ಸನಾತನ ಧರ್ಮವನ್ನು ಬೆಳಗಿದ ಸಮರಾಂಗಣಸೂತ್ರಧಾರ ಸರಸ್ವತೀ ಕಂಠಾಭರಣ ರಾಜಭೋಜ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಚಿರಸ್ಥಾಯಿಯಾಗಿ ಉಳಿದಿದ್ದಾನೆ.